Όταν μια διαφωνία καταλήγει να γίνεται αγώνας επικράτησης, τότε υποχωρώ. Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν ηγέτης. Οι αρχηγικές τάσεις είναι ένα χαρακτηριστικό που απουσιάζει από τη δική μου προσωπικότητα.
Όταν μια διαφωνία καταλήγει σε σύγκρουση συμφερόντων, εκεί πάλι, ίσως υποχωρήσω. Κι αυτό γιατί το συμφέρον είναι μια άγνωστη λέξη για μένα. Και δεν μιλώ για το απλό καθημερινό συμφέρον. Αυτό που μας διευκολύνει τη ζωή όταν παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις κι επιλέγουμε τον δρόμο που θα χαρίσει κι όχι θα μας πάρει κάτι. Για παράδειγμα, με συμφέρει να πάρω αυτόν τον δρόμο γιατί έχει λιγότερη κίνηση και θα φτάσω πιο γρήγορα στην δουλειά μου απ’ότι ο άλλος δρόμος που είναι μία ζωή στο μποτιλιάρισμα.
Μιλάω για εκείνο το συμφέρον που υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Απλά γιατί έτυχε να βρεθούν στον δρόμο σου κάποια υποψήφια θύματα κι εσύ, προκειμένου να ακολουθήσεις το συμφέρον σου, πατάς επί πτωμάτων.
Σε μια τέτοια λοιπόν διαφωνία, πάλι θα υποχωρήσω. Μόνο αν είναι ανοιχτός ο δρόμος θα προχωρήσω. Αν όχι, κάνω πίσω.
Και ξέρετε γιατί;
Γιατί δεν την μπορώ την πτωμαίλα…
Σε αντίθεση με άλλους που λατρεύουν αυτό το άρωμα. Τόσο πολύ που το έχει απορροφήσει το πετσί τους. Κι έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά που σκίζει κόκαλο!
Όταν όμως μια διαφωνία καταλήγει σε σύγκρουση ιδεών και πεποιθήσεων, εκεί δεν κάνω πίσω. Διατίθεμαι να μου αλλάξει κάποιος τη γνώμη, άλλωστε αυτό θεωρώ ωριμότητα στη σκέψη, το να είσαι ανοιχτός στον διάλογο. Αλλά όχι να μου αλλάξει τα μυαλά χωρίς επιχειρήματα παρά μόνο με την πίεση και την πλύση εγκεφάλου.
Ο προσηλυτισμός του πνεύματος πάντα μου βρωμούσε…
Οι κουβέντες του τύπου: «θα κάνεις αυτό γιατί το λέω εγώ κι αυτό είναι το σωστό» έχει μεγάλη διαφορά με το απλό….»κάτσε να συζητήσουμε, μπορεί κι οι δυο να έχουμε δίκιο ή μπορεί να έχεις άδικο, αλλά αν σου εξηγήσω να το καταλάβεις»…
Με λίγα λόγια…
Ο διάλογος φέρνει πάντα τη λύση και τα επιχειρήματα τον λόγο να την ακολουθήσουμε.
Μαρία Δαμιανάκου - Συγγραφέας 