Η αλλαγή. Αυτός ο φόβος για το άγνωστο.

Κι εκεί που τρομάζεις στην αλλαγή που έρχεται… Εκεί που νιώθεις την ανάσα της να περνά σαν σφύριγμα ξυστά από το αφτί σου και να κάνει μια τούφα από τα μαλλιά σου να χοροπηδά….

Η αλλαγή που πάντοτε θεωρούσες πως λειτουργεί ως μία τροχοπέδη στην πορεία της εξέλιξης σου….

Τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με μια μεγάλη έκπληξη. Έρχεται η στιγμή που ανακαλύπτεις ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην δική σου εξέλιξη είναι η φοβία που έχεις με τις αλλαγές.

Προσωπικά, τις τρέμω τις αλλαγές. Οποιασδήποτε μορφής αλλαγές. Ακόμα κι αυτές που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Μεγάλες, μικρές.

Ωστόσο….

Είναι κι αυτές οι αλλαγές που σου υπόσχονται πολλά. Και κρατούν τον λόγο τους. Σκύβουν και γίνονται σκαλοπάτι για να ανέβεις ψηλότερα. Να βαδίσεις μπροστά με την προσωπική σου εξέλιξη αγκαζε.

Η μόνη τους απαίτηση είναι να τις καλωσορίσεις. Να τις αγκαλιάσεις εγκάρδια και προστατευτικά, σαν σχολική ποδιά σε τρομαγμένο πρωτακι στο δημοτικό.

Αν θα με ρωτούσατε αν λατρεύω τις αλλαγές στην ζωή μου, θα σας έλεγα ότι τις τρέμω. Τις φοβάμαι. Τις απεχθάνομαι. Γιατί με βγάζουν από την προσωπική ασφάλεια της ρουτίνας μου. Είναι η κλωτσιά στο βαγόνι που βρίσκομαι μέσα στο τρενάκι του τρόμου στο λουνα παρκ. Κι εξαιτίας αυτής της κλωτσιάς το βαγόνι μου εκτροχιάζεται και πέφτει στο κενό από το ψηλότερο σημείο της διαδρομής.

Έτσι ακριβώς την βλέπω την αλλαγή. Στα δικά μου μάτια είναι αόρατη. Για μένα είναι μια αίσθηση. Ο πόνος στα κόκαλα από την πτώση. Δεν θέλω να πέσω. Με τρομάζουν τα κενά… Το άγνωστο…. Τα ερωτηματικά.

Θέλω την ασφάλεια της τελείας. Του θαυμαστικου. Γιατί όχι; Κι η έκπληξη μπορεί να προσφέρει ασφάλεια. Αρκεί να μην είναι μεγάλη. Οι μεγάλες κρύβουν κινδύνους.

Η άνω τελεία είναι μια παύση στην συνέχεια. Ένα διάλειμμα. Είναι όμως μια υπόσχεση. Πως θα υπάρξει συνέχεια. Μου αρέσει.

Δεν μου αρέσουν όμως τα αποσιωπητικά. Είναι η άλλη μορφή του ανολοκλήρωτου. Δεν θέλω να παρατάω τίποτα στην μέση. Αυτό με γεμίζει με ανασφάλεια.

Κι όλα αυτά γιατί…

Είμαι άνθρωπος της ρουτίνας. Δεν μου αρέσουν οι αλλαγές. Τις μισώ, τις απεχθάνομαι, τις φοβάμαι.Με τρομάζει το άγνωστο. Η αβεβαιότητα δεν είναι το φόρτε μου.

Ωστόσο….

Έχω ζήσει στην ζωή μου αλλαγές, οι οποίες στην αρχή μου χτύπησαν την πόρτα κι εμφανίστηκαν μπροστά μου με ένα «μπου» για να με τρομάξουν κι ύστερα με πήραν αγκαλιά και μου ηρεμουσαν τον φόβο με ένα χάδι.

Κι έγινα φίλη με την αλλαγή. Και πορευτηκαμε παρέα. Κι ήρθαν καλύτερα πράγματα κι όχι χειρότερα όπως φοβόμουν αρχικά.

Και τότε διαπίστωσα ένα πράγμα….

Πως έκανα ένα μεγάλο λάθος.

Δεν έπαψα στιγμή να σκέφτομαι τον εαυτό μου και τα δικά μου θέλω. Κι ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα μήπως η αλλαγή τρέμει εμένα! Μήπως εγώ είμαι ο μπαμπούλας για την αλλαγή! Μήπως εγώ είμαι δυνατότερη από αυτήν κι από οποιαδήποτε αλλαγή. Αρκεί να πιστέψω στις δικές μου δυνάμεις! Κι οποιαδήποτε αλλαγή μου χτυπήσει την πόρτα εγώ θα τα καταφέρω. Και θα πάω μπροστά.

Μαρία Δαμιανάκου

Κριτική στο περιοδικό noizy.gr για το «Μην είσαι περίεργος!»

«Βρισκόμαστε στο κοντινό μέλλον. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πολύ ή έτσι νομίζουμε. Μια παρέα φοιτητών στο προσκήνιο. Οι σχέσεις τους, οι φόβοι τους, τα όνειρά τους και δίπλα ένας κόσμος που μόνο ordinary δεν είναι. Η Φιλίππα και ο Σταύρος είναι συγκάτοικοι και φοιτητές στο ίδιο πανεπιστήμιο, στο τμήμα Ψυχολογίας. Η Φιλίππα μεγάλωσε με τη γιαγιά της και στα δεκαοκτώ της χρόνια ήρθε αντιμέτωπη με τη νόσο Αλτσχάιμερ στα μάτια της πολυαγαπημένης της γιαγιάς. Οι γονείς της είχαν χαθεί οκτώ χρόνια πριν σε δυστύχημα. Το πλήγμα βαρύ, η ηρωίδα μας αναγκάστηκε μετά από κάποια περιστατικά να βάλει τη γιαγιά σε ίδρυμα ασθενών με Αλτσχάιμερ και αναζητώντας συγκάτοικο, ώστε να μοιράζονται τις υποχρεώσεις, «έπεσε» πάνω στον Σταύρο. Ένα πολύ όμορφο αγόρι μεγαλωμένο στη Κρήτη, μέσα σε μια αγαπημένη και δεμένη οικογένεια, που άνοιξε τα φτερά του για την πρωτεύουσα, αναζητώντας; Τις δικές του ευκαιρίες.

Η Παναγιώτα, συμφοιτήτρια των παιδιών, σύντομα μονοπώλησε την αγάπη του αλλά όχι και το ενδιαφέρον του. Για τον Σταύρο η Φιλίππα ήταν η μικρή του αδερφή, της στεκόταν όσο κανένας άλλος. Η τριάδα αυτή έγινε αχώριστη και μαζί με όλο τον κόσμο βίωσαν ένα παράξενο φαινόμενο. Άρχισε σταδιακά αλλά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2050 ξεκίνησαν παγκόσμιες εξαφανίσεις ανθρώπων και μεταλλάξεις άλλων. Οι μεταλλάξεις αφορούσαν ανθρώπους οικείους και γνωστούς που μέσα σε μια νύχτα από… ασχημόπαπα έγιναν κύκνοι. Ή μήπως δεν ήταν οι ίδιοι; Κάθε προσπάθεια των παιδιών να ανακαλύψουν την αλήθεια έπεφτε σε τοίχο, παρέα με μία φράση. Μόνιμα. «Μην Είσαι Περίεργος».

Ποιοι ήταν οι «όμοιοι»; Τι είχε συμβεί; Γιατί άλλοι εξαφανιζόντουσαν και άλλοι μεταμορφωνόντουσαν; Ποια η σκοπιμότητα; Ποιος κινούσε τα νήματα; Γιατί εμφανίζονταν πτώματα σε ποτάμια και θάλασσες; Τι ρόλο παίζει το κάλλος στις μεταμορφώσεις; Ή μήπως υπήρξε εξωγήινη εισβολή; Οι θεωρίες συνομωσίας έδιναν και έπαιρναν. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει όλο αυτό που γινόταν. Με τον φόβο της εξαφάνισης να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους, τα παιδιά προσπαθούν να βρουν απαντήσεις. Θα καταφέρουν να μείνουν ζωντανά;

Μια πολύ όμορφη ιστορία, γεμάτη μυστήριο, που θα σας καθηλώσει. Μια κοινωνία παρακμής, που μέσα από συμβολισμούς και γρίφους ξεδιπλώνεται. Ο αναγνώστης θα λάβει πολλά ερεθίσματα για να σκεφτεί, να αναλογιστεί αλλά και να πάρει μέρος σε μια γενικότερη αλλαγή, αφού είναι μέρος ενός συνόλου που βουλιάζει. Η συγγραφέας έχει πλέξει μέσα από τη φαντασία αλλά και την τωρινή κατάσταση έναν ιστό με πολλές πτυχές και ερωτήματα, που όλα βρίσκουν τις λύσεις τους μέσα από την έκβαση της ιστορίας. Αλήθεια, σε τι είδους κοινωνία θα θέλαμε να ζούμε; Έχει έρθει η στιγμή να αποφασίσουμε.»

Μαιρη Ζαρακοβιτη (για το περιοδικό noizy.gr)

Διαβάστε την κριτική – παρουσίαση απευθείας στο περιοδικό πατώντας τον σύνδεσμο εδώ noizy.gr

Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ

Είχα την τιμή να δω το όνομα μου να φιγουραρει ανάμεσα σε άλλες καταξιωμένες γυναίκες συγγραφείς των εκδόσεων Υδροπλάνο.

Σε μια σπέσιαλ έκδοση του περιοδικού της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ που είχε αφιέρωμα στην γιορτή της γυναίκας στο φύλλο Μαρτίου 2022.

Ήταν μια μονοσελιδη προβολή με το μήνυμα «Βιβλία από γυναίκες για γυναίκες….»