Η πραγματικότητα πονάει. Είναι σαν μετωπική σύγκρουση. Ζεις στην ψευδαίσθηση του ονείρου και μια μέρα ξυπνάς και μπαμ ισοπεδώνονται όλα γύρω σου…. μέσα σου.
Κι όπως είχε πει κάποτε ο γνωμικογραφος Stanislaw Jerzy Lec «Ποτέ μη γυρίζεις την πλάτη στην πραγματικότητα. Σε έχει περικυκλωμένο.»
Όσο και να κλείνεις τα μάτια σου στην αλήθεια, εκείνη βρίσκει τρόπο και σου υπενθυμίζει την βλοσυρή ύπαρξη της.
Όχι πάντα.
Της αρέσει να σε πειράζει πρώτα.
Παίζει τα σαδιστικά της παιχνίδια πάνω σου σαν ένας κλόουν που σκορπά τον τρόμο. Σε αφήνει να φαντάζεσαι παραδείσους, ούριους ανέμους, μεταξωτές κορδέλες και τα πιο όμορφα λουλούδια του κόσμου.
Κι όταν σε παίξει αρκετά και βαρεθεί την ευτυχία σου, σου κλέβει την χαρά με τυφώνες που σκίζουν τις μεταξωτές κορδέλες σε χίλια κομμάτια και φέρνοντας στα πόδια σου τα πιο σπάνια λουλούδια του κόσμου, ορχιδέες – φαντάσματα για να στοιχειώσουν τα όνειρα που έκανες μέχρι χτες.
Τα φοβάσαι τα φαντάσματα. Φοβάσαι και τον πόνο. Κι η πραγματικότητα πονάει.
Και τότε…
….μόνο μια πόρτα ανοίγει μπροστά σου. Αφού όλες τις άλλες τις έκλεισε με πάταγο η σκληρή πραγματικότητα, γύρισε το κλειδί και το πέταξε σ’ ένα μακρινό μέρος εκεί που τα όνειρα είναι άπιαστα κι ακατόρθωτα.
«Ουτοπία» γράφει η ταμπέλα και το «καλώς ήρθατε» είναι μισοσβησμένο.
Ίσως από τον τυφώνα, ίσως από ένα σκισμένο κομμάτι της μεταξωτης κορδέλας, ίσως από το χέρι που αγκάλιασε την ταμπέλα με την απέλπιδα προσπάθεια να μείνει κι άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο που φαντάστηκε…..
Η μοναδική ανοιχτή πόρτα σε προκαλεί να την διασχίσεις. Εξάλλου, η περιέργεια ανέκαθεν ήταν το μεγαλύτερο σου ελαττώμα. Δεν μπορούσες να αντισταθείς.
Μια φωτεινή επιγραφή με μεγάλα γράμματα αχνοφαίνεται στο βάθος. Βλέπεις θολά. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου. Εξακολουθούν να φαίνονται θολά τα γράμματα. Πρέπει να πλησιάσεις κοντά. Προχωράς.
Τι περίεργο… Τα βήματα σου δεν είναι διστακτικά, όπως θα περίμενες. Είναι αποφασιστικά, σίγουρα. Είσαι αποφασισμένος…
Φτάνεις μπροστά από την φωτεινή επιγραφή. Τώρα πια τα γράμματα είναι πεντακάθαρα. Μεγάλα, φωτεινά γράμματα που σχηματίζουν την λέξη «Αποτυχία».
Ένα κοφτό γέλιο βγαίνει μέσα από τον πληγωμένο σου εγωισμό. Σου φαίνεται τόσο αστείο!
Κι εκεί ένα βέλος, φωτεινό κι αυτό, σου δείχνει να ανοίξεις μια άλλη πόρτα. Σκοτεινή. Και το κάνεις. Πιάνεις το στρογγυλό πόμολο. Τόσο λείο, τόσο απαλό… Σου αφήνει την αίσθηση της αιωνιότητας στην αφή.
Και τότε, μια μεγάλη ανάγκη γεννιέται μέσα σου. Το μόνο που θέλεις είναι ένα χάδι. Δεν ζητάς πολλά. Ένα χάδι να σου μαλακώσει τον πόνο. Ενα τελευταίο λυτρωτικό χάδι στην καρδιά.
Αλλά η πραγματικότητα πονάει. Σου δηλώνει την ύπαρξη της με βίαιο τρόπο. Δεν φωνάζει. Ουρλιάζει. Κλείνεις τα αφτιά σου. Δεν αντέχεις να την ακούς.
Μια λεπίδα είναι αρκετή για να γραφτεί η λέξη » απογοήτευση» στον καθρέπτη με… κόκκινα γράμματα….
📃 «Αφιερωμένο σε όσους έχουν φωνή αλλά δεν ακούγονται…»
👉 Φαντάσου τώρα ο γιος σου να πηγαίνει στο σχολείο μια ωραία, ηλιόλουστη μέρα και να περιμένει να μπει στην τάξη ο δάσκαλος. Καινούριος δάσκαλος. Δεν τον έχει ξαναδεί ακόμα ο μικρός.Πώς να είναι, άραγε; Ελπίζω να μην είναι αυστηρός. Και να μη μας ζαλίζει με βλακείες. Και να μας πηγαίνει πολλές εκδρομές. Και… και… και…(Αθώες απορίες, μιας ακόμα πιο αθώας ηλικίας.)
👉 Το κουδούνι χτυπάει. Τα μαθητούδια του Δημοτικού κάθονται στα θρανία τους. Περιμένουν. Όλα λίγο πολύ το ίδιο σκέφτονται, με το μικρό αγόρι της ιστορίας. Και τότε ο δάσκαλος μπαίνει στην τάξη.
👉 Το μάθημα με τον καινούριο δάσκαλο κάποια στιγμή τελειώνει. Ίσως εύκολα, ενδεχομένως δύσκολα, το πιθανότερο κάτι ενδιάμεσο. Κάποιοι μαθητές έπεσαν μέσα στις προβλέψεις τους, κάποιοι άλλοι όχι. Αύριο θα έχουν να τα συζητάνε στο προαύλιο τρώγοντας μερεντάκια (εκείνα που είχαν 1 δραχμή το 1987, όταν πήγαινα πρώτη Δημοτικού) και να γελάνε. Όμως καμία σημασία δεν έχουν όλα αυτά.Γιατί η ουσία είναι μετά.Την άλλη μέρα.Τότε που ο νεαρός πρωταγωνιστής θα συναντηθεί ξανά με τον δάσκαλό του.Εκτός σχολείου.Στο σπίτι του δασκάλου.Δίχως να το γνωρίζει κανένας.Ο μαθητής μπαίνει στο σπίτι του δασκάλου και ο τελευταίος κατεβάζει το παντελόνι του…
📃 «Ποιος να το πίστευε πως την ώρα που έπαιζαν τα δικά τους παιδιά στην αγκαλιά του παππού και της γιαγιάς, ο πατέρας τους είχε κλειδωθεί μαζί με ένα άλλο παιδάκι κι έκανε την αποτρόπαια πράξη μέσα στο δωμάτιό τους. Στο δικό τους δωμάτιο! Αυτό με την ροζ και μπλε κουβερτούλα στα κρεβάτια. Εκείνο που στον τοίχο του κρεμόντουσαν πολύχρωμα κάδρα με χαρούμενες εικόνες παιδικών καρτούν. Τον Γκούφυ, τον Ντόναλντ και τον Μίκυ…»
👉 Προσωπικά έχω αρχίσει να συνηθίζω στην ιδέα ότι κάθε φορά που θα ξεκινάω ένα βιβλίο της συγκεκριμένης συγγραφέως, στο τέλος θα εκπλήσσομαι ευχάριστα. Κάτι τέτοιο συνέβη και με το Κράτος Δικαίου. Μόνο που αυτή τη φορά η ικανοποίησή μου, ως αναγνώστης, όσο το βιβλίο πλησίαζε προς το τέλος, ήταν μεγαλύτερη από τις προηγούμενες φορές.
👉 Εδώ, λοιπόν, υπάρχει ένα κράτος… κάπου στον κόσμο. Δεν ξέρουμε πού, το κρατίδιο αυτό είναι αχαρτογράφητο. Σ’ αυτό το «Κράτος Δικαίου» η δικαιοσύνη αποφάσισε να ασχοληθεί λίγο παραπάνω απ’ ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο (Ουάου, για τους περισσότερους, χμμμγια μένα μόλις το διάβαζα – κάτι μου βρόμαγε…)
👉 Κάθε έγκλημα, κάθε δολοφονία, κάθε κακούργημα τιμωρείται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μαχαίρωσες; Θα σε μαχαιρώσουν. Αποκεφάλισες; Από αύριο θα περπατάς χωρίς κεφάλι. Βίασες; Από αύριο θα περπατάς χωρίς κεφάλια.Τα άλλα, τα κάτω. Στα σκέλια ανάμεσα.
👉 Όμως πριν φτάσει σε τούτο το σημείο η δικαιοσύνη, στο κράτος αυτό γινόταν της….. Χάος, αναρχία, πανικός, με σκηνικά που παρέπεμπαν σε κάτι ανάμεσα στην ταινία Judge Dredd και στο videoclip των Sepultura, Refuse/Resist.
👉 Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, μέχρι που μια εντυπωσιακή κοκκινομάλλα αναλαμβάνει δράσει. Αυτή έμελλε τελικά να είναι και η ανώτερη όλων, η πρόεδρος των λαϊκών δικαστηρίων που γίνονταν στην πλατεία των Μαρτυρίων. Λίγο πολύ, οι αποφάσεις της ήταν αναμενόμενες, όμως άλλη η ….χαρά του να βλέπεις τα πιο σιχαμερά, τα πιο διαστρεμμένα, τα πιο επικίνδυνα και βρόμικα ανθρωποειδή να τιμωρούνται παραδειγματικά, αντί να τη γλιτώνουν με μερικά χρόνια φυλάκιση με αναστολή, δηλαδή ελεύθεροι, δηλαδή αθώοι.
👉 Εκτός κι αν είσαι γνωστός ή δικτυωμένος στη σαπίλα ή διεφθαρμένος πολιτικός (ο επιθετικός προσδιορισμός είναι μάλλον αχρείαστος) ή έχει αναλάβει την υπεράσπισή σου κάποιος μεγαλοδικηγόρος που αρέσκεται στο να αθωώνει αποβράσματα ή διαθέτεις μπόλικο μαρούλι προς λάδωμα.Κοινώς, εμείς οι ποταποί την πατήσαμε.
👉 Η κοκκινομάλλα με τον μπλε μανδύα και το δαχτυλίδι με τη μπλε πέτρα (φωτό εξώφυλλου) έρχεται να δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά. Στρατός της; Οι Τιμωροί. Βρίσκονται παντού, χωρίς να κινούν υποψίες. Μόνο φτερά δεν έχουν, για να πετάνε από πάνω σου σαν τα κουνούπια τις νύχτες του επίσης καλοκαιριού.
👉 Και όπου δεν μπορούν να βρίσκονται οι Τιμωροί;Ε, σιγά. Εκεί μπαίνουν κάμερες. Σε δρόμους, σπίτια, δημόσια κτίρια, θέατρα, μαγαζιά, παντού. Δεν υπάρχει τετραγωνικό μέτρο στο κρατίδιο αυτό που να μην παρακολουθείται. Είτε από τους Τιμωρούς, είτε από τις κάμερες.
👉 Και κάπου εδώ, μου δημιουργήθηκαν οι πρώτες εύλογες απορίες.
👉 Απορία 1η: Πόσο «καλό» μπορεί να είναι ένα τέτοιο καθεστώς, δεδομένου ότι έχει αρκετά κοινά με κάποιο άλλο καθεστώς που προϋπήρχε στη χώρα μας προ πεντηκονταετίας, τότε που «κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα;»Απάντηση: No comment.
👉 Απορία 2η: Ποια ποινή θα έπρεπε να επιβάλλει η κοκκινομάλλα πρόεδρος στον παιδόφιλο της ιστορίας;Απάντηση: Ξέρετε την απάντηση…. Αυτή που σκέφτεστε όλοι….
👉 Και πάνω που τα σκέφτομαι όλα αυτά (πολύ αρχή ακόμα του βιβλίου), στο παιχνίδι μπαίνει η Δανάη, την οποία εντέλει συμπάθησα πάαααρα πολύ. Ταυτίστηκα μαζί της και την δικαιολόγησα για πολλά. Κόρη ενός σκληροτράχηλου ιερέα, με έντονα σκοταδιστικές απόψεις ο τελευταίος και με αυστηρές επιβολές τιμωριών για την κόρη του, όποτε η θρησκεία του το επέβαλλε ( ; )
👉 Η Δανάη άντεξε πολλά στη ζωή της. Οι υπότιτλοι της ζωής της ήταν μιας μορφής βασανιστήρια για την ίδια. Ψυχολογική καταπίεση, αποδέκτης ανύπαρκτων ενοχών και άρνηση των πάντων, ακόμα και για για την ίδια τη ζωή.(Ζωή;;; Σε τέτοιο περιβάλλον;…)
👉 Η μητέρα της Δανάης φαινομενικά δείχνει πολύ καλύτερα. Δεν σκάει για τίποτα, δεν αγχώνεται και δεν την ενοχλεί τίποτα. Παίρνει πάντα το μέρος του συζύγου της, του ιερέα. Αυτό αναγκάζει εκ των πραγμάτων τη Δανάη να μεγαλώσει σχεδόν μόνη της. Τελείως μόνη της και εναντίον όλων. Εναντίον των γονιών της, εναντίον του συγγενικού και φιλικού της περιβάλλοντος και, κυρίως, ενάντια στη θρησκεία που πρεσβεύει την αγάπη προσφέροντας απειλές και τρομολαγνεία.
📃 «Η θρησκεία δημιουργεί ενοχές και τολμά να θεωρεί αμαρτωλό το έμβρυο που γεννιέται στην μήτρα της μάνας. Είναι αλήθεια πως η ζωή η ίδια είναι αμαρτία; Κι αν όχι, γιατί η θρησκεία ενισχύει τον φόβο και καταστρέφει κάθε ελπίδα αισιοδοξίας;»
👉 Σημειωτέον, εδώ μου άρεσαν πάρα πολύ οι διάλογοι (ο Κθούλου να τους κάνει πολιτισμένους διαλόγους δηλαδή) μεταξύ της Δανάης και του ρασοφόρου πατέρα της. Εκεί που δεν το περιμένεις, οι εκρήξεις έρχονται η μία μετά την άλλη.
👉 Και καθώς η ένταση στην πλοκή του βιβλίου αυξάνεται, ποτίζοντας τον αναγνώστη σταδιακά με πρέζες οργής, αγανάκτησης και πόνου, η συγγραφέας φροντίζει να μας υπενθυμίζει συνεχώς ότι ο κόσμος στον οποίον ζούμε είναι χειρότερος κι απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε.
👉 Ένας ρακένδυτος οικογενειάρχης μέσα στο λεωφορείο με κομμένο το ένα του χέρι, ένας ηλικιωμένος που τρέχει μέσα σ’ ένα φλεγόμενο δάσος, ένας έμπορος ναρκωτικών που απαγορεύει στην κόρη του να παρευρίσκεται κατά τη διάρκεια των δοσοληψιών του θανάτου (για το καλό της, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ), και τέλος ένας χειρουργός που… του προσφέρεται ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για να κάνει… κάτι…Όχι για να πάρει κρουασάν με νουτέλα πάντως.
👉 Κι όσο οι σελίδες κυλάνε, οι περιγραφές και τα σκηνικά γίνονται ολοένα και πιο σκληρά. Ειδικά από τη μέση και μετά, η ανάγνωση απαιτεί σε ορισμένα σημεία γερό στομάχι. Τρία κομμένα χέρια σε έναν κουβά, μικρά κομματάκια ανθρώπινου ιστού πεταμένα στους τοίχους και…(Σταμάτα, Παντελή! Μην τα αποκαλύπτεις όλα!)Οκ, σταματάω εδώ.
👉 Δεν παίζει να μην αναφέρω ότι ΚΑΙ σε αυτό το βιβλίο της Δαμιανάκου, εκείνο που μου άρεσε περισσότερο είναι οι εξαιρετικοί μονόλογοι της πρωταγωνίστριας, στην προκειμένη περίπτωση της Δανάης. Ψήγματα εσωτερικής αναζήτησης, απορίες και ερωτήματα που λίγο πολύ όλοι μας θα έχουμε αναρωτηθεί ή σκεφτεί σε κάποια φάση της ζωής μας, με πρώτον εμένα.
📃 «Η επιβίωση είναι μεγάλη ευθύνη… μια δοκιμασία των δυνατοτήτων σου… ένα αλυσιδωτό τεστ που δοκιμάζει τις αντοχές της αξιοπρέπειάς σου και τις ανοχές της προσωπικότητάς σου.»
👉 Και εκεί που λες Όπου να ‘ναι φτάνει και η κορύφωση, τσουπ, όντως φτάνει η κορύφωση. Η έκρηξη της πλοκής κάνει δυνατό κρότο μέσα σου και κάπου εκεί προσπαθείς να μπεις κι εσύ στον κόσμο της συγγραφέως, για να βιώσεις καλύτερα τις δυνατές περιγραφές των σκηνών και τις σκέψεις της. Προσωπικά νομίζω ότι κρύφτηκα πίσω από μια φανταστική κολόνα και από εκεί είδα όλα τα υπόλοιπα.Έλα όμως που, τελικά, η κορύφωση δεν είχε φτάσει ακόμα!
👉 Στη μάχη μπλέκουν πολλά. Κυκλώματα της νύχτας, διαφθορά, ασυδοσία και μπόλικη παράνοια. Καταστάσεις αρρωστημένες ως και άκρως νοσηρές, που ορισμένοι θα μπορούσαν κάλλιστα να τις χαρακτηρίσουν ως “σκηνικά που βλέπουμε μόνο στις ταινίες”.Έλα που δεν είναι έτσι!
👉 Αλήθεια, έχουμε ποτέ αναρωτηθεί ποιοι είναι οι περίοικοί μας; Οι γείτονές μας; Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν; Οι συγγενείς μας; Οι άνθρωποι που μένουν στο ίδιο μας το σπίτι;Όπα…Ούτε και εδώ φτάσαμε στην κορύφωση.Άντε τώρα να αφήσεις το βιβλίο για αύριο…(Ποιο αύριο, ούτε μέχρι το βράδυ που θα ξαπλάρω δεν μπορεί να περιμένει…)
👉 Μια γυναίκα με δεμένα τα χέρια και με μονωτική ταινία στο στόμα. Δίπλα της βρίσκεται ο εραστής της, σε παρόμοια κατάσταση. Φιμωμένος και αυτός. Και μπροστά τους, ο σύζυγος.(Πφφφ… Τα βλέπουμε και σε ταινίες αυτά)Ένας Τιμωρός βγάζει το αλυσοπρίονο και ετοιμάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη.(Καλά, κάποιον θα πριόνισε ο εγκληματίας. Όπως ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πρ…)Και ένας σκ@τόγερος που μισεί θανάσιμα τα σκυλάκια(Το μεγαλύτερο «Όπα» ως εδώ!)
📃 «Δεν χρειάζεται να σου πω τον τρόπο με τον οποίο θα πεθάνεις, έτσι;»
👉 Δε λέω άλλα. Ένα μόνο. Τώρα ξεκινάει το καλό. Μόλις το διαβάσετε θα καταλάβετε…
👉 Το βιβλίο από ένα σημείο και έπειτα γίνεται αρκετά σκληρό. Όχι μόνο λόγω των ακραίων σκηνών, αλλά και εξαιτίας των ιδιαίτερα καίριων θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται η συγγραφέας και που μέσω της εξαιρετικής της αφήγησης τα στήνει στον τοίχο. Θέματα λεπτά, τα οποία πυροβολεί αλύπητα, με σκέψεις, υπόνοιες, προβληματισμούς και προτεινόμενες λύσεις που ίσως ξινίσουν σε κάποιους.
👉 Το «Κράτος Δικαίου» δεν απευθύνεται σε καμία περίπτωση σε αναγνώστες με παρωπίδες, θρησκευτικές κυρίως, αλλά και κοινωνικοπολιτικές κατ’ επέκταση. Μια θρησκεία που ενισχύει τον φόβο και καταστρέφει κάθε ελπίδα αισιοδοξίας, μια θρησκεία που ενισχύει τη θεωρία ότι όλοι οι άνθρωποι αμαρτάνουμε ακόμα και αν απλά… αναπνέουμε, μια θρησκεία ενός Θεού τιμωρού που θα σε στείλει στα φλεγόμενα καζάνια της κολάσεως έτσι και αμαρτήσεις, δηλαδή σίγουρα, μια θρησκεία που σε υποχρεώνει να εξομολογηθείς τις αμαρτίες σε ανθρώπους που το βράδυ μπορεί να ξεβρακώνονται μπροστά σε ανήλικα παιδιά (αλλά θα έχεις ευλογία, δε σε ενδιαφέρει τι κάνουν το βράδυ οι παπάδες), μια θρησκεία που αντί για γαλήνη σού προκαλεί αναγούλα, ε όχι, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω.
👉 Πέραν των άλλων, ένα ακόμα στοιχείο που με ικανοποίησε στο βιβλίο είναι ότι υπάρχουν αρκετά σημεία που μου θύμισαν την πολυαγαπημένη μου περίοδο του (σκατο-)Μεσαίωνα. Δυστυχώς, πολλά από τα στοιχεία εκείνης της σκοταδιστικής περιόδου δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν στον κόσμο, όσο κι αν στα σχολεία και στις τηλεοράσεις μάς μαθαίνουν το αντίθετο.
👉 Αν δεν γνωρίζεις τη γραφή της Μαρίας Δαμιανάκου, ξεκινάς το βιβλίο απλά για να περάσεις την ώρα σου ή επειδή στο πρότεινε κάποιος ή επειδή το είδες κάπου και σου άρεσε το εξώφυλλο. Διαβάζεις λίγο στην αρχή και λες Οκ, μία ακόμα ιστορία με στοιχεία φαντασίας. Διαβάζεις παρακάτω, μια ιστορία αγάπης (πφφφ…). Ακόμα λίγο, κάτι αρχίζει να κινείται. Πιο κάτω, Ωπ δείχνει ενδιαφέρον! Φτάνεις στη σελίδα 98 και λες Εδώ είμαστε! Από εκεί και έπειτα, δεν παίρνεις ανάσα.
👉 Οι εναλλαγές των συναισθημάτων είναι πολλές και, το βασικότερο, γίνονται με πολύ σωστό τρόπο. Η αφήγηση είναι τόσο απολαυστικά θελκτική ώστε, παρακολουθώντας τη ροή της ιστορίας, ως κάποιος τρίτος, σύντομα καταλήγεις να μπεις και ο ίδιος μέσα στην ιστορία (η κολόνα που κρύφτηκα νοητά από πίσω).Και μετά…
📃 «Φαντάσου όλος ο κόσμος να είχε την ίδια ηλικία και όταν θα έφτανε η μοιραία στιγμή του θανάτου, να πέθαινε όλη η ανθρωπότητα μαζί και τότε θα γεννιόταν η επόμενη γενιά. Και ξανά όλοι μαζί θα ξεκινούσαν μια ζωή από την αρχή. Μόνο που τότε δεν θα είχε ανασφάλειες κανένας άνθρωπος. Ούτε θα φοβόταν τον θάνατο… Ο μαζικός θάνατος δεν είναι μοναχικός…»
👉 Αγανάκτηση, οργή, συγκίνηση, μίσος, ξανά οργή και φτου κι απ’ την αρχή. Γιατί πολύ απλά, το παιδί που όλοι ανεξαιρέτως κρύβουμε μέσα μας, μόλις μεγαλώσουμε πεθαίνει.Μαζί του χάνεται και η αθωότητα.
📃 «Το μίσος. Η κινητήρια δύναμη βίαιων καταστάσεων που τρέφονται με αίμα, τρόμο και διαστροφή.»
👉 Τη δύσπνοια δεν τη γλιτώνει κανείς όσο προχωράει η αφήγηση.Φτάσαμε στο τέλος;Μα, τώρα ξεκινάει το καλύτερο!Με τον χειρουργό… (περισσότερα στο βιβλίο – ΓΑΜΑΤΗ ΣΚΗΝΗ)Και; Τέλος;Όχι! Υπάρχει και καλύτερο (χειρότερο)! Αυτό με τον Ντα Βίντσι! (ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ)Και επιτέλους τέλος.Τέλος;…(Η τελευταία σκηνή, για την οποία δεν αναφέρω τίποτα απολύτως, με διέλυσε κυριολεκτικά).
👉 Βασικά σταματάω εδώ και…Μαρία, συγχαρητήρια!Μια προσωπική ερώτηση, απευθυνόμενος προς την συγγραφέα: Με ποιον θα ταύτιζες περισσότερο τον εαυτό σου; Με τη Δανάη ή με την κοκκινομάλλα πρόεδρο;(Να ξέρεις, τη γνωρίζω ήδη την απάντηση…)
📃 «Άνοιξε το βιβλίο στην πρώτη του σελίδα. Έσκυψε… το μύρισε… και ξεκίνησε να διαβάζει με ενοχική λαχτάρα βουτηγμένη στην αμαρτία…»
👉 Υ.Γ.1: Από αύριο θα αρχίσω να ασχολούμαι περισσότερο με το Φενγκ Σούι, το βλέπω.
👉 Υ.Γ.2: Αυτές οι αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία, αυτές οι ρημάδες, που μόνο δάκρυα σου φέρνουν…
👉 Υ.Γ.3: Ψάχνω ακόμα να βρω την κατάλληλη τιμωρία για έναν παιδεραστή και δε μπορώ να καταλήξω. Πάντα θα υπάρχει πιο σκληρή εκδίκηση από αυτή που όλοι έχουμε στο μυαλό μας.
👉 Υ.Γ.4: Carpe Diem…
📃 «Προσπαθείς, περιμένεις, ελπίζεις… Αν το θέτεις έτσι, τότε ναι, πιστεύω στον Θεό των μικρών πραγμάτων…
Μαρία Δαμιανάκου - Συγγραφέας 