Η απογοήτευση γράφεται με κόκκινα γράμματα

Η πραγματικότητα πονάει. Είναι σαν μετωπική σύγκρουση. Ζεις στην ψευδαίσθηση του ονείρου και μια μέρα ξυπνάς και μπαμ ισοπεδώνονται όλα γύρω σου…. μέσα σου.

Κι όπως είχε πει κάποτε ο γνωμικογραφος Stanislaw Jerzy Lec «Ποτέ μη γυρίζεις την πλάτη στην πραγματικότητα. Σε έχει περικυκλωμένο.»

Όσο και να κλείνεις τα μάτια σου στην αλήθεια, εκείνη βρίσκει τρόπο και σου υπενθυμίζει την βλοσυρή ύπαρξη της.

Όχι πάντα.

Της αρέσει να σε πειράζει πρώτα.

Παίζει τα σαδιστικά της παιχνίδια πάνω σου σαν ένας κλόουν που σκορπά τον τρόμο. Σε αφήνει να φαντάζεσαι παραδείσους, ούριους ανέμους, μεταξωτές κορδέλες και τα πιο όμορφα λουλούδια του κόσμου.

Κι όταν σε παίξει αρκετά και βαρεθεί την ευτυχία σου, σου κλέβει την χαρά με τυφώνες που σκίζουν τις μεταξωτές κορδέλες σε χίλια κομμάτια και φέρνοντας στα πόδια σου τα πιο σπάνια λουλούδια του κόσμου, ορχιδέες – φαντάσματα για να στοιχειώσουν τα όνειρα που έκανες μέχρι χτες.

Τα φοβάσαι τα φαντάσματα. Φοβάσαι και τον πόνο. Κι η πραγματικότητα πονάει.

Και τότε…

….μόνο μια πόρτα ανοίγει μπροστά σου. Αφού όλες τις άλλες τις έκλεισε με πάταγο η σκληρή πραγματικότητα, γύρισε το κλειδί και το πέταξε σ’ ένα μακρινό μέρος εκεί που τα όνειρα είναι άπιαστα κι ακατόρθωτα.

«Ουτοπία» γράφει η ταμπέλα και το «καλώς ήρθατε» είναι μισοσβησμένο.

Ίσως από τον τυφώνα, ίσως από ένα σκισμένο κομμάτι της μεταξωτης κορδέλας, ίσως από το χέρι που αγκάλιασε την ταμπέλα με την απέλπιδα προσπάθεια να μείνει κι άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο που φαντάστηκε…..

Η μοναδική ανοιχτή πόρτα σε προκαλεί να την διασχίσεις. Εξάλλου, η περιέργεια ανέκαθεν ήταν το μεγαλύτερο σου ελαττώμα. Δεν μπορούσες να αντισταθείς.

Μια φωτεινή επιγραφή με μεγάλα γράμματα αχνοφαίνεται στο βάθος. Βλέπεις θολά. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου. Εξακολουθούν να φαίνονται θολά τα γράμματα. Πρέπει να πλησιάσεις κοντά. Προχωράς.

Τι περίεργο… Τα βήματα σου δεν είναι διστακτικά, όπως θα περίμενες. Είναι αποφασιστικά, σίγουρα. Είσαι αποφασισμένος…

Φτάνεις μπροστά από την φωτεινή επιγραφή. Τώρα πια τα γράμματα είναι πεντακάθαρα. Μεγάλα, φωτεινά γράμματα που σχηματίζουν την λέξη «Αποτυχία».

Ένα κοφτό γέλιο βγαίνει μέσα από τον πληγωμένο σου εγωισμό. Σου φαίνεται τόσο αστείο!

Κι εκεί ένα βέλος, φωτεινό κι αυτό, σου δείχνει να ανοίξεις μια άλλη πόρτα. Σκοτεινή. Και το κάνεις. Πιάνεις το στρογγυλό πόμολο. Τόσο λείο, τόσο απαλό… Σου αφήνει την αίσθηση της αιωνιότητας στην αφή.

Και τότε, μια μεγάλη ανάγκη γεννιέται μέσα σου. Το μόνο που θέλεις είναι ένα χάδι. Δεν ζητάς πολλά. Ένα χάδι να σου μαλακώσει τον πόνο. Ενα τελευταίο λυτρωτικό χάδι στην καρδιά.

Αλλά η πραγματικότητα πονάει. Σου δηλώνει την ύπαρξη της με βίαιο τρόπο. Δεν φωνάζει. Ουρλιάζει. Κλείνεις τα αφτιά σου. Δεν αντέχεις να την ακούς.

Μια λεπίδα είναι αρκετή για να γραφτεί η λέξη » απογοήτευση» στον καθρέπτη με… κόκκινα γράμματα….

Μαρία Δαμιανάκου