Ο ουρανός κρύβει μεγάλες εκπλήξεις. Και πάντοτε αυτές είναι καλές. Όσο κι αν δυσκολεύεται να το διακρίνει αυτό κάποιος στον συννεφιασμένο ουρανό.
Ποιος είπε ότι η συννεφιά σού κρύβει τον ήλιο, φίλε μου; Δες το διαφορετικά. Πως σου χαρίζει σκιά για να ξαποστάσει η ψυχή σου.
Ακόμα κι η βροχή, να φανταστείς, έχει την ικανότητα να ξεπλύνει τη θλίψη αν το θελήσεις. Αρκεί να κοιτάξεις ψηλά. Και με τα μάτια της ψυχής, ακόμα ψηλότερα…
Οφείλουμε να τη φροντίζουμε. Δε νομίζεις; Που και που χρειάζεται να προσπαθούμε να κάνουμε τη δική μας ψυχή να χαμογελάσει. Να της φτιάξουμε το κέφι. Έναν ολόκληρο εαυτό κουβαλά στους ώμους της, βρε αδερφέ! Τον δικό μας εαυτό. Δεν το δικαιούται;
Ας της δώσουμε, λοιπόν, ένα χάδι για να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει. (Και το κάνει πολύ καλά, η αλήθεια είναι).
Παλεύει για τα πιστεύω μας, προτάσσει την δική της ύπαρξη μπροστά προκειμένου να μας προφυλάξει, απλώνει τα δικά της χέρια να μας προσφέρει μια αγκαλιά τις στιγμές που την έχουμε ανάγκη… Θέλεις κι άλλα;
Κοίτα την ψυχή σου να σώσεις πρώτα, φίλε μου. Γιατί αυτή θα παραδώσεις στο τέλος. Κι αν δε φροντίσεις να της χαρίσεις εσύ ο ίδιος εκείνο το χάδι που έχει τόσο πολύ ανάγκη, τότε ίσως «φύγει» από σένα γεμάτη πόνο που δεν εκπλήρωσες ποτέ την υπόσχεση σου απέναντι της να την φροντίζεις.
Κι εσύ θα μείνεις πίσω με το αίσθημα του κενού μέσα σου. Κι άντε πες πως αυτό το γεμίζεις με κάποιον τρόπο.
Με το αίσθημα του ανεκπλήρωτου όμως, τι κάνεις;
Μαρία Δαμιανάκου - Συγγραφέας 