Συνεντευξη στο περιοδικό e – articles

– Να σας συστήσουμε στους αναγνώστες μας πρώτα. Με τι ασχολείστε όταν δεν γράφετε;

Γεια σας. Καταρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση. Χαίρομαι που βρίσκομαι κοντά σας. Με τι ασχολούμαι όταν δεν γράφω… Χμ… Στο μυαλό μου η ζωή μου φαντάζει περιπετειώδης, γεμάτη προκλήσεις για να την γνωρίσω καλύτερα και να φτάσω μέχρι το μεδούλι… Όμως, στην πραγματικότητα ζω μια ήσυχη ζωή παρέα με την οικογένειά μου, την σκυλίτσα μου την Μάρσα και εργάζομαι. Στον ελεύθερο χρόνο μου ακούω μουσική, βλέπω ταινίες, δημιουργώ διάφορες χειροποίητες κατασκευές όποτε η δημιουργικότητά μου χτυπήσει κόκκινο και ζητά τρόπους έκφρασης πέρα από την συγγραφή, διαβάζω πολύ (εξαιρετικά πολύ, θα έλεγα), ασχολούμαι με δύο αγαπημένα μου χόμπι όποτε έχω την δυνατότητα κάνοντας βόλτες με το ποδήλατο και παίζοντας τένις. Αγαπώ να είμαι μαζί με φίλους γι’ αυτό και φροντίζω να τους βλέπω όσο μπορώ αλλά και να γνωρίζω νέους. Αρθρογραφώ στην λογοτεχνική ιστοσελίδα authoring melodies.gr στην δική μου στήλη «Το λουλούδι του κάκτου» https://www.authoring-melodies.gr/tag/to_louloudi/, όπως επίσης και στην δική μου προσωπική ιστοσελίδα που αφορά αποκλειστικά την συγγραφική μου πορεία https://novelbooksblog.wordpress.com/ και τέλος, είμαι κάτοχος και διαχειρίστρια του online περιοδικού για σκύλους (καθότι η αγάπη για τα σκυλιά είναι μεγάλη) Τα ΣκυλοΝέα Της Μάρσας https://taskylonea.com/. Όταν γράφω όμως αποσύρομαι από όλους κι απ’ όλα και κρύβομαι στον δικό μου μικρόκοσμο όπου ασχολούμαι αποκλειστικά και μόνο με την συγγραφή.

– Υπάρχει κάτι που να σας φοβίζει και τι αγαπάτε περισσότερο;

Φοβίες έχω πολλές. Φοβάμαι το ύψος, το σκοτάδι, την απόλυτη σιωπή κι άλλα πολλά. Αλλά η μεγαλύτερή μου φοβία είναι η απώλεια. Ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό και με όλες της τις διαστάσεις. Αυτό που αγαπώ… Αγαπώ την ζωή. Ακόμα και τις στιγμές που μου έρχεται να την σκοτώσω μέσα μου. Αγαπώ την οικογένειά μου. Τα σκυλιά (Η σκυλίτσα μας η Μάρσα είναι μέλος της οικογένειας γι’ αυτό και δεν την αναφέρω ξεχωριστά). Αγαπώ το διάβασμα, λατρεύω το γράψιμο. Τα βιβλία γενικότερα είναι το πάθος μου. Εν κατακλείδι, αγαπώ την ζωή με όλες της τις προεκτάσεις.

– Πότε ξεκινήσατε να γράφετε και τι αποτέλεσε ερέθισμα για να ξεκινήσετε;

Από πολύ μικρή. Έκανα τα συναισθήματά μου ήρωες σε ιστορίες. Συναισθήματα που δεν μπορούσα, ή μάλλον καλύτερα, δεν τολμούσα να εκφράσω, γιατί ήμουν ένα εξαιρετικά συνεσταλμένο κοριτσάκι. Η συγγραφή όμως με την κύρια έννοιά της δεν ήταν ποτέ στο μυαλό μου. Ήρθε εντελώς τυχαία πολλά χρόνια αργότερα.

– Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Μέχρι στιγμής (και λέω «μέχρι στιγμής» γιατί συνεχίζω να ανακαλύπτω καθημερινά συγγραφείς διαμάντια με εξαιρετικό ταλέντο που με κερδίζουν μέσα από τα έργα τους) είναι η αμερικανίδα συγγραφέας Barbara Wood και ο αγαπημένος μου Irvin Yalom. Αυτοί είναι που διαβάζω εδώ και πολλά χρόνια. Όμως, στην λίστα με τους αγαπημένους έχουν προστεθεί κι άλλοι πολλοί, Έλληνες και ξένοι, που αν ξεκινήσω να τους αναφέρω θα μας πάρει πολλή ώρα… Μένω λοιπόν, σε αυτούς τους δύο που ακολουθώ φανατικά εδώ και χρόνια.

– Θυμάστε το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Φυσικά. Αν και τότε δεν είχα καταλάβει το νόημα και λογικό, γιατί το μυαλό ενός μικρού παιδιού δεν μπορεί να συλλάβει την βαθύτερη έννοια ενός τόσο σημαντικού βιβλίου. Ήταν «Η φάρμα των ζώων» του George Orwell. Όχι μεταφρασμένο. Αλλά στην πρωτότυπη γλώσσα, στα αγγλικά. Πράγμα που θεωρώ πως κι αυτό έπαιξε τον ρόλο του στο γεγονός ότι δεν είχα «πιάσει» το πραγματικό νόημα του κειμένου που διάβαζα τότε. Γι’ αυτό και το διάβασα ξανά πρόσφατα με μια πιο ώριμη ματιά. Και τώρα, ναι. Κατάφερα να διακρίνω το μεγαλείο αυτής της πένας και χαίρομαι ιδιαίτερα που διάβασα αυτό το αριστούργημα.

– Πείτε μας λίγα λόγια για το δικό σας βιβλίο. Μέσα σε πόσο χρόνο το γράψατε;

Το τελευταίο μου βιβλίο φέρει τον τίτλο «Μην είσαι περίεργος!» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Είναι ένα βιβλίο αίνιγμα με αμέτρητους γρίφους και συμβολισμούς που καλείται ο αναγνώστης να βρει την λύση μέσα από αυτούς και την εξήγηση για ένα περίεργο φαινόμενο που έχει εξαπλωθεί σε όλη την ανθρωπότητα. Ξαφνικά, όλοι εμφανίζονται να είναι πανέμορφοι και εντελώς όμοιοι μεταξύ τους. Κι όποτε κάποιος τους ρωτήσει «Τι συμβαίνει;» η απάντηση που παίρνει είναι «Μην είσαι περίεργος!» με θυμό. Έχει δυστοπικό χαρακτήρα με αρκετή δόση φαντασίας. Είναι ένα βαθύτατα κοινωνικό μυθιστόρημα με πολλές φιλοσοφικές προεκτάσεις. Κι όλο αυτό είναι ντυμένο με πολύ μυστήριο. Το συγκεκριμένο βιβλίο το έγραψα μέσα σε τρεις μήνες. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα που μου πήραν έξι με εννιά μήνες το καθένα.

– Πολλοί συγγραφείς δημιουργούν χαρακτήρες βασισμένοι στα χαρακτηριστικά τους. Με ποιον χαρακτήρα ταυτίζεστε και γιατί;

Όλοι μου οι χαρακτήρες σε όλα μου τα βιβλία έχουν ο καθένας από ένα τουλάχιστον δικό μου κομμάτι. Σε κάθε μου βιβλίο «διαμελίζω» τον εαυτό μου σε χιλιάδες κομμάτια. Κι αυτά με την μορφή κομματιών παζλ «χτίζουν» τους ήρωες των ιστοριών μου. Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, δεν μπορώ να πω ότι ταυτίζομαι με έναν εξολοκλήρου αλλά με όλους μαζί. Ίσως με κάποιους περισσότερο γιατί αυτοί έτυχε να πάρουν περισσότερα κομμάτια μου ή μεγαλύτερης σημασίας δικά μου κομμάτια. Αναφερόμενη στο τελευταίο μου βιβλίο το «Μην είσαι περίεργος!» θα έλεγα ότι όσοι με γνωρίζουν καλά, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο θα με συναντήσουν στην μορφή της κεντρικής ηρωίδας, την Φιλίππα. Θα αναγνωρίσουν ένα μέρος μου μέσα από αυτήν. Το «γιατί» αυτό αφήστε με να το κρατήσω για μένα. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν…

– Κάθε άνθρωπος έχει έναν δικό του ορισμό για το τι είναι ευτυχισμένη και τι δυστυχισμένη ζωή. Ποιος είναι ο δικός σας;

Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στο μυαλό. Όταν καταφέρει ένας άνθρωπος να τιθασεύσει τα θέλω του, φυλακίσει τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες που στέκονται εμπόδιο σ’ αυτά και τα μετατρέψει όλα σε πραγματοποιήσιμους στόχους, τότε θα ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή. Γιατί θα δημιουργήσει την ζωή που ονειρεύτηκε. Προσωπικά, για μένα ο ευτυχισμένος άνθρωπος είναι ο ελεύθερος. Ο ελεύθερος να αισθάνεται αυτό που θέλει, να ονειρεύεται αυτό που θέλει και να ΖΕΙ όπως θέλει. Μακριά από στερεότυπα και κοινωνικά καλούπια που αλυσοδένουν την ελεύθερη σκέψη του. Για παράδειγμα, αντιστέκομαι στην στερεοτυπική έκφραση «ο σκοπός του ανθρώπου είναι να κάνει οικογένεια». Και μετά τι; Μόλις κάνει οικογένεια τι θα απογίνει αυτός; Τελείωσε ως οντότητα; Αυτό ήταν; Πέρασε κι έφυγε; Τώρα πια θα πρέπει να τον σκοτώσουμε με μια σφαίρα όπως τα άρρωστα άλογα; Όχι. Για μένα ο σκοπός του ανθρώπου είναι να είναι ευτυχισμένος. Ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα ξεχωριστά. Κι όχι επειδή η κοινωνία τον βάζει να βαδίσει σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Του επιβάλει τον δικό της ορισμό της ευτυχίας. Αντιστέκομαι στην πλασματική ευτυχία. Για μένα ευτυχία είναι να ζήσω όπως θέλω ΕΓΩ την ζωή μου γιατί είναι δική μου ζωή κι όχι των άλλων. Να βλέπω την οικογένειά μου και τους αγαπημένους μου ανθρώπους υγιείς κι ευτυχισμένους σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα, να έχω αγάπη γύρω μου και ανθρώπους που με εκτιμούν γι’ αυτό που είμαι κι όχι γι’ αυτό που θα ήθελαν να ήμουν.

– Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο αυτή την περίοδο;

Στο μυαλό μου υπάρχουν πολλές ιστορίες που είναι έτοιμες να πάρουν μορφή μέσα από εμένα. Κάποια απ’ αυτές πρόκειται να «γεννηθεί» στο άμεσο μέλλον.

– Και αφού φτάσαμε στο τέλος της συνέντευξης θα μοιραστείτε μαζί μας μια ευχή για το μέλλον;

Να προσθέσουν στην ζωή τους τα βιβλία ακόμα περισσότεροι άνθρωποι γιατί τα βιβλία δεν προσφέρουν μόνο χαλάρωση και ταξίδια του μυαλού μέσα από τις ιστορίες τους, αλλά και γνώσεις. Κι αν πάψει ο άνθρωπος να αποκτά γνώσεις, τότε παύει να είναι ελεύθερη κι η ψυχή του.

Βιογραφικό συγγραφέα:

Η Μαρία Δαμιανάκου γεννήθηκε στην Αθήνα κι έχει σπουδάσει πληροφορική. Έχει εργαστεί σε διάφορους τομείς, γιατί, όπως λέει, το καλύτερο σχολείο είναι η ίδια η ζωή κι όταν βρεθείς σε διάφορους επαγγελματικούς χώρους, μαθαίνεις τα μυστικά της. Ως ανήσυχο πνεύμα, ασχολείται με πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Εργάζεται ως ιδιωτική υπάλληλος, ενώ η αγάπη της για τα σκυλιά την οδήγησε στη δημιουργία ενός online περιοδικού που αφορά τον κόσμο των σκύλων και των «ανθρώπων» τους. Ακολουθεί πιστά τα χόμπι της που γυμνάζουν και ψυχαγωγούν τον νου, όπως το διάβασμα, τη μουσική, τις ταινίες αλλά κι αυτά που γυμνάζουν το σώμα και το «διασκεδάζουν» ταυτόχρονα, όπως το περπάτημα, το ποδήλατο και το τένις. Παράλληλα, η δημιουργικότητά της εκφράζεται μέσα από διάφορες χειροποίητες κατασκευές και φυσικά, μέσα από τη συγγραφή. Η συγγραφή είναι η δεύτερη φύση της. Από την παιδική της ηλικία, οι σκέψεις της γίνονταν ιστορίες με ήρωες τα συναισθήματα. Εκφράζεται μέσα από έναν φανταστικό κόσμο, ο οποίος γεννιέται στις σελίδες που έγραφε. Έχει πάρει μέρος σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στο παρελθόν, ενώ κάποια έργα της έχουν διακριθεί.Τα μυθιστορήματά της έχουν στοιχεία μυστηρίου, έντονης πλοκής και αγωνίας. Χαρακτηριστικό της είναι οι πολύ ζωντανές, ωμές, κυνικές περιγραφές και οι πολλές ανατροπές, με αποτέλεσμα να υπάρχει πάντα ένα απρόβλεπτο τέλος. Οι ιστορίες είναι πάντα ολύπλευρες και έχουν ως κύριο στόχο τα ψυχογραφήματα των ηρώων τους. Μπορεί κάποιες να είναι κοινωνικές ή αισθηματικές ιστορίες, ωστόσο η συγγραφέας προσθέτει πάντα μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο το μυστήριο, με αποτέλεσμα μια κοινωνική ή αισθηματική υπόθεση να παίρνει τέτοια τροπή που να μεταλλάσσεται σε ένα ανατρεπτικό, ψυχολογικό θρίλερ.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Κυκλοφορούν. Βρίσκονται ανάμεσά τους. Θα μπορέσουν να τους ξεφύγουν η Φιλίππα, ο Σταύρος κι η Παναγιώτα; Μια παρέα φοιτητών έρχονται αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής τους, να διατηρήσουν τη πραγματική τους ταυτότητα και να μείνουν ζωντανοί. Η παρουσία ενός παράξενου φαινομένου έρχεται να ταράξει τις ζωές όλων. Πώς συνδέονται κάποιοι με τις εξαφανίσεις κάποιων άλλων; Και γιατί η κατάληξη των περισσότερων εξ αυτών είναι τα ποτάμια και η θάλασσα; Οι άνθρωποι γύρω τους αλλάζουν και η παρέα καλείται να λύσει τον πιο δύσκολο γρίφο. Ποιοι είναι οι Όμοιοι; Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν; Τι ρόλο παίζει το κάλλος στην εξωτερική εμφάνισή τους; Τι περιέχουν τα πακέτα με τους μεγάλους κόκκινους φιόγκους; Πώς επηρεάζει ο αριθμός 7 τις ζωές όλων; Η ανθρωπότητα θα καταφέρει να αντέξει και να αντισταθεί σ’ αυτό το φαινόμενο; Μα είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν απαντήσεις. Γιατί κάθε ερώτηση ακολουθείται από μια συγκεκριμένη απάντηση: Μην είσαι περίεργος! Κι η περιέργεια σε αυτή την ιστορία κρύβει έναν μεγάλο κίνδυνο… Να εξαφανιστείς!Το site του βιβλίου:

Μην είσαι περίεργος!

Μπορείτε να διαβάσετε όλη την συνέντευξη και στο e – articles εδώ

Συνέντευξη στην ομάδα «Βιβλιοαρώματα»

Εδώ μπορείτε να ακούσετε όλη την συνέντευξη που έδωσα στην ομάδα «Βιβλιοαρώματα» στο Facebook, της Βίκυς Τάσιου μια Πέμπτη του Απρίλη τότε που ο μήνας είχε 7….

Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. 7 του μηνός έγινε η συνέντευξη και… καλύτερα όμως να μην πω άλλα. Τα υπόλοιπα θα τα μάθετε μέσα από το βιβλίο μου «Μην είσαι περίεργος!». Αλλά μια πρώτη γεύση μπορείτε να πάρετε ακούγοντας αυτή την συνέντευξη. Κι ίσως….σας λυθούν κάποιες απορίες…

Στο παρακάτω αρχείο ήχου, λοιπόν, θα ακούσετε άλλη μία απολαυστική συζήτηση γύρω από τα βιβλία κι όχι μόνο…

Ακούστε όλη την συνέντευξη εδώ

Συνέντευξη στην βιβλιομάδα Artsteps στο Facebook

#Αντικριστά_συνέντευξηÀrtsteps®

«Στην παρέα μας σήμερα μια γλυκύτατη κυρία και συγγραφέας η Μαρία Δαμιανάκου , σε μια απολαυστική συνέντευξη, με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα «Μην είσαι περίεργος», Εκδόσεις Υδροπλάνο

#Βιογραφικό:

Η Μαρία Δαμιανάκου γεννήθηκε στην Αθήνα κι έχει σπουδάσει Πληροφορική. Ως ανήσυχο πνεύμα, ασχολείται με πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Είναι συγγραφέας κι εργάζεται ως ιδιωτική υπάλληλος. Ενώ η αγάπη της για τα σκυλιά την οδήγησε στην δημιουργία ενός online περιοδικού, στο οποίο αρθρογραφεί η ίδια, «Τα ΣκυλοΝέα Της Μάρσας» που αφορά τον κόσμο των σκύλων και των «ανθρώπων» τους.

Επίσης, έχει την δική της στήλη ως αρθρογράφος με το όνομα «Το λουλούδι του κάκτου» στην ιστοσελίδα authoring melodies.gr που είναι καθαρά λογοτεχνικού περιεχομένου.

Όσον αφορά την συγγραφή είναι η δεύτερη φύση της. Από την παιδική της ηλικία, οι σκέψεις της γινόντουσαν ιστορίες με ήρωες τα συναισθήματα. Εκφραζόταν μέσα από έναν φανταστικό κόσμο ο οποίος γεννιόταν στις σελίδες που έγραφε.

Έχει γράψει μυθιστορήματα καθώς κι αρκετά διηγήματα, όπου κάποια από αυτά έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Εκτός από ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα στο ενεργητικό της, τα υπόλοιπα έχουν εκδοθεί και είναι τα εξής:

«Το πράσινο χαρτάκι» (2016), «Κράτος Δικαίου… η αποκάλυψη» (2018) και το «Μου ανήκεις» (2020) από τις εκδόσεις Bookstars. Το μυθιστόρημα «Ίσκιος στον καθρέφτη – σκοτεινές μνήμες» (2021) και «Μην είσαι περίεργος!» (2022) από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.

Links:

https://novelbooksblog.wordpress.com/

https://www.facebook.com/maria.damianakou7

https://www.facebook.com/mariadamianakoubiblia

Links βιβλίων:

Μην είσαι περίεργος! (εκδόσεις Υδροπλάνο)

Ίσκιος στον καθρέπτη – σκοτεινές μνήμες (εκδόσεις Υδροπλάνο)

Μου ανήκεις (εκδόσεις Bookstars)

Κράτος Δικαίου… η αποκάλυψη (εκδόσεις Bookstars)

Το πράσινο χαρτάκι (εκδόσεις Bookstars)

Ενδεικτικά Links που παραπέμπουν στους εκδοτικούς. Διαφορετικά, όλα τα βιβλία υπάρχουν σε όλα τα βιβλιοπωλεία (φυσικά και online).

____________

•Ποιος/α είναι ο/η όνομα και από που μας έρχεσαι;

Είμαι η Μαρία Δαμιανάκου κι έρχομαι από τον δικό μου φανταστικό μικρόκοσμο, για τους λίγους… Για τους πολλούς, έρχομαι από την Αθήνα με μια καταγωγή μανιάτικη.

•Πότε άρχισε να κυλά στις φλέβες σου το καλλιτεχνικό μικρόβιο;

Από το δημοτικό. Δεν ξέρω αν τότε ξύπνησε η καλλιτεχνική μου φύση μέσα μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι η συγγραφή μικρών ιστοριών ήταν ο δικός μου(και μοναδικός)τρόπος έκφρασης.

•Το μονοπάτι της συγγραφής είναι εύκολη υπόθεση, ή χρειάζεται κόπο;

Εύκολη γι’ αυτούς που κυλάει μέσα στο αίμα τους και τους βγαίνει αβίαστα. Το σώμα ενός συγγραφέα «φιλοξενεί» πολλούς ήρωες και το χέρι του είναι το δικό τους εργαλείο. Οι ιστορίες ξεπετάγονται από μέσα του χωρίς κόπο. Ωστόσο, απαιτείται να έχει γνώσεις για το αντικείμενο που γράφει ή να κάνει μια καλή έρευνα προκειμένου αυτά που γράφει να έχουν μια βάση. Μυθοπλασία, ναι. Αλλά ποιος είπε ότι μέσα στην μυθοπλασία δεν κρύβονται πτυχές της πραγματικότητας; Σε αυτή την περίπτωση, ναι. Χρειάζεται και λίγο κόπος…

•Πόσο καιρό σου παίρνει να ολοκληρώσεις ένα έργο σου και από πού αντλεί έμπνευση η πένα σου;

Μου παίρνει συνήθως 6 με 9 μήνες. Εκτός από το τελευταίο μου το «Μην είσαι περίεργος» που ολοκληρώθηκε σε τρεις μήνες. Η έμπνευση κρύβεται παντού. Τα πάντα είναι έμπνευση. Μπορεί να είναι μια είδηση, μια εικόνα, μια λέξη, ένα όνειρο, ένα προσωπικό βίωμα, ένα άρωμα… τα πάντα.

•Πως ένιωσες όταν κυκλοφόρησε το 1ο σου βιβλίο και πως ήταν το στάδιο της αναμονής πριν την έκδοση;

Αυτό που ένιωσα μόλις το έπιασα στα χέρια μου έτοιμο τυπωμένο, δεν περιγράφεται με λόγια. Ένιωσα πλήρης, μια εσωτερική ολοκλήρωση, έντονη συγκίνηση, ευτυχία. Όσο για την αναμονή μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή ευτυχίας, ένα θα σας πω… ένα ελάττωμά μου είναι ότι είμαι ανυπόμονη. Άρα καταλαβαίνετε… ζούσα τον απόλυτο «εφιάλτη».

•Τί είναι αυτό που επιλέγεις πρώτα, την πλοκή, τον τίτλο, ή τους ήρωες του βιβλίου πριν αρχίσεις να γράφεις;

Ανάλογα την περίπτωση. Στα περισσότερα έρχεται πρώτα η πλοκή και μετά όλα τ’ άλλα. Βασικά, σχεδόν την ίδια στιγμή έρχονται όλα μαζί. Σα να γίνεται μια έκρηξη μέσα στο κεφάλι μου και γεννιέται ένας νέος κόσμος. Με τους ήρωες, την ιστορία τους και τον τίτλο από την αρχή της συγγραφής του βιβλίου.

•Μίλησε μας για το βιβλίο σου «Μην είσαι περίεργος».

Έχω γράψει 6 βιβλία. Όπου τα 5 έχουν κυκλοφορήσει. Το «Πράσινο χαρτάκι», το «Κράτος δικαίου… η αποκάλυψη» και το «Μου ανήκεις» από τις εκδόσεις Bookstars. Και το «Ίσκιος στον καθρέπτη – σκοτεινές μνήμες» και το «Μην είσαι περίεργος!» από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Το τελευταίο μου είναι το «Μην είσαι περίεργος!». Το «Μην είσαι περίεργος!» είναι ένα μεγάλο αίνιγμα. Ένα βιβλίο γεμάτο με συμβολισμούς – γρίφους οι οποίοι ξετυλίγονται σιγά σιγά μέσα στην ιστορία, όπου στο τέλος ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με μεγάλες αλήθειες. Αλήθειες της ζωής. Αλήθειες για τον άνθρωπο, γενικότερα. Είναι καθαρά κοινωνικό με στοιχεία φαντασίας και μυστηρίου.

•Υπάρχει κάποιος χαρακτήρας μέσα στο βιβλίο που συνδέεται μαζί σου κατά κάποιον τρόπο;

Στο συγκεκριμένο βιβλίο η κεντρική ηρωίδα, η Φιλίππα. Γενικά όμως όλοι οι ήρωες έχουν κι από ένα κομμάτι δικό μου.

•Το 1ο βιβλίο που διάβασες και σου έμεινε ως ανάμνηση, ή σε έβαλε σε σκέψεις ήταν… και σε ποια ηλικία;

Ήταν τότε στα άγουρα χρόνια της εφηβείας και ήταν «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» του Όσκαρ Ουάιλντ.

•Αγαπημένος/η συγγραφέας;

Αγαπημένο αγαπημένο που δεν χάνω βιβλίο του δεν έχω κανέναν. Διαβάζω απ’ όλα σχεδόν και όλους. Ωστόσο, μου αρέσει πολύ η αμερικανίδα συγγραφέας Barbara Wood γιατί φροντίζει κάθε βιβλίο της να μιλά για διαφορετικό πολιτισμό ή άλλες εποχές όπου μέσα από τα γραπτά της σε ταξιδεύει και σου προσφέρει γνώσεις για άλλες κουλτούρες με διαφορετικά ήθη κι έθιμα ή εποχές όπου ο κόσμος ζούσε αλλιώς. Έχω διαβάσει αρκετά δικά της. Γενικά μου αρέσουν αυτού του είδους τα βιβλία γιατί με ταξιδεύουν. Όταν σου παρουσιάζουν την καθημερινότητα άλλων λαών, ακόμα και φυλών που κατοικούν στα βάθη της ζούγκλας. Άλλος αγαπημένος συγγραφέας είναι ο Irvin Yalom, του οποίου τα βιβλία συνδυάζουν την μυθοπλασία με την ψυχανάλυση και τα βιβλία του είναι ένα μέσον για εσωτερική ενδοσκόπηση. Ανακαλύπτεις τον εαυτό σου μέσα από τα δικά του γραπτά.

•Αγαπημένο βιβλίο και γιατί;

«Όταν έκλαψε ο Νίτσε» του Irvin Yalom. Γιατί …μαζί με τον Νίτσε.. έκλαψε και η δική μου ψυχή. Γιατί ανακάλυψα κρυφές πτυχές του εαυτού μου.

•Έχεις «ζηλέψει» κάποιο βιβλίο, υπήρχε δηλαδή στιγμή που είπες ‘αυτό ήθελα να το είχα γράψει εδώ’ ;

Όχι. Δεν έχει τύχει μέχρι στιγμής. Ότι θαυμάζω πολλά βιβλία και την πένα κάποιων συγγραφέων, ναι. Αλλά να έχω σκεφτεί «γιατί δεν το έγραψα εγώ» όχι.

•Θεωρείς ότι σαν χώρα υστερούμε σε κάποια σημεία όσον αφορά το σύνολο της διαδικασίας έκδοσης αλλά και διακίνησης πονημάτων σε σχέση με άλλες χώρες κι αν ναι τι είναι αυτό που λείπει;

Σίγουρα δεν είμαστε Αμερική. Μπορεί το «μεγάλο μήλο» να είναι το παρατσούκλι της δημοφιλέστερης πόλης της, τη Νέα Υόρκη, αλλά εγώ το ίδιο παρατσούκλι το χρησιμοποιώ για ολόκληρη την Αμερική. Είναι το μεγάλο ζουμερό μήλο που θέλουμε να δαγκώσουμε όλοι εάν θέλουμε να έχουμε μια ευκαιρία στην επιτυχία. Κι αυτό όχι μόνο γιατί δουλεύουν διαφορετικά, περισσότερο επαγγελματικά ίσως, αλλά και γιατί το αναγνωστικό κοινό είναι κατά εκατομμύρια πολύ περισσότερο από το κοινό στην χώρα μας. Με λίγα λόγια εκεί υπάρχει μια εξισορρόπηση ανάμεσα στο νόμο προσφοράς και ζήτησης. Εδώ η προσφορά υπερτερεί. Η θέση του βιβλίου σε άλλες χώρες είναι υψηλότερη και σε αξία. Όταν στη Ελλάδα την συγγραφή την θεωρούν χόμπι ενώ στην Αμερική επάγγελμα… αυτό τα λέει όλα. Εντούτοις, τα τελευταία χρόνια, έχει ξυπνήσει η ελπίδα μέσα στον κόσμο των εκδόσεων. Έχουν γεννηθεί εκδοτικοί οίκοι όπως το Υδροπλάνο που κάνει πολλές ενέργειες για την προώθηση των συγγραφέων του κι έχει να δώσει ακόμα πολλά. Είναι από τους λίγους εκδοτικούς που στέκονται δίπλα στον δημιουργό και τα βιβλία του. Κι αυτό δεν το λέω επειδή ανήκω σ’ αυτό με τα δύο τελευταία μου βιβλία αλλά επειδή βλέπω πώς λειτουργούν, δουλεύουν και δίνονται ψυχή τε και σώματι.

•Το ενδεχόμενο αυτοέκδοσης έχει περάσει ποτέ απ’ το μυαλό σου;

Δεν έχει περάσει απλά. Έχει συμβεί. Οι εκδόσεις Bookstars είναι εν μέρει ένας τρόπος αυτοέκδοσης. Και δεν τον θεωρώ καθόλου υποβαθμισμένο αυτόν τον τρόπο. Μιλώντας προσωπικά, ο λόγος που ξεκίνησα με αυτοέκδοση δεν ήταν γιατί με απέρριψαν εκδοτικοί, αλλά επειδή όπως προανέφερα ένα μεγάλο μου ελάττωμα είναι η έλλειψη υπομονής. Ήθελα να εκδοθούν αμέσως τα βιβλία μου και ο χρόνος αναμονής για να πάρεις μια απάντηση από έναν εκδοτικό τότε ήταν τουλάχιστον 6 μήνες. Ένα έργο μου μόνο είχα στείλει σε έναν γνωστό εκδοτικό και μετά από αρκετό καιρό μου έστειλαν απάντηση ότι είχε φτάσει στους δύο καλύτερους τίτλους μετά από αξιολόγηση, αλλά είχαν τα περιθώρια μόνο έναν να εκδώσουν και μετά από πολλή σκέψη αλλά με μικρή διαφορά σε ψήφους επέλεξαν το άλλο. Μπορεί να μην με δέχτηκαν, μπορεί να ήταν μια απόρριψη, αλλά και μόνο που έφτασε μέχρι το τέλος μέσα από εκατοντάδες τίτλους που τους είχαν στείλει, αυτό είναι αρκετά ενθαρρυντικό νομίζω. Θα μπορούσα να δοκιμάσω να το στείλω σε άλλον εκδοτικό πιστεύοντας ότι θα το δεχόντουσαν. Οι πιθανότητες ήταν με το μέρος του. Όμως, θεώρησα πως εφόσον μου δινόταν αυτή η ευκαιρία, η επιλογή της αυτοέκδοσης, προκειμένου να εκδοθούν άμεσα, πως ήταν η καλύτερη επιλογή για εκείνο το χρονικό διάστημα. Εν ολίγοις, έχω ακολουθήσει κι αυτόν τον δρόμο στην αρχή της συγγραφικής μου πορείας και ούτε ντρέπομαι ούτε αισθάνομαι κατώτερη εξαιτίας αυτής της επιλογής μου τότε. Απεναντίας, είμαι πολύ περήφανη και για όλα τα βιβλία μου αλλά και για μένα ως άνθρωπο που είχα την δύναμη και την επιμονή να πετύχω κάποιους στόχους στηριζόμενη μόνο στις δικές μου πλάτες. Εξάλλου… γνωρίζετε πόσοι μεγάλοι εκδοτικοί ζητούσαν χρήματα για να εκδώσουν ένα βιβλίο ενός αγνώστου συγγραφέα. Ουκ ολίγοι! Απλά, εκείνοι κρύβονται πίσω από ένα διάσημο λογότυπο και όλοι πιστεύουν πως η αυτοέκδοση είναι μόνο σε μικρούς εκδοτικούς. Δεν προβάλλονται ως άλλη μια επιλογή αυτοέκδοσης. Φυσικά και δεν ισχύει για όλους αυτό. Αλλά υπάρχει κι αυτό το φαινόμενο. Και σας το παρουσιάζω. Πιστεύω πως η περιφρόνηση ορισμένων ανθρώπων όταν ακούν την λέξη «αυτοέκδοση» βασίζεται στην ποιότητα. Ότι δηλαδή αυτοεκδίδονται μόνο έργα που έχουν απορριφθεί από κανονικούς εκδοτικούς κι αυτό γιατί δεν άξιζαν. Κι όμως. Δεν ισχύει. Τουλάχιστον μιλώντας προσωπικά. Απλά θεώρησα πως ήταν ο γρηγορότερος δρόμος. Ίσως αν είχα την υπομονή κι έστελνα όλα μου τα βιβλία από την αρχή σε μεγάλους εκδοτικούς, να είχαν μπει στους καταλόγους τους. Αλλά είπαμε… ένα ελάττωμά μου είναι η έλλειψη υπομονής. Αλλά έχω πολλή επιμονή. Κι όταν βάλω έναν στόχο δεν θα σταματήσω μέχρι να τον υλοποιήσω. Μπορεί στην πορεία να λυγίσω, να γονατίσω, να πω «τα παρατάω» αλλά αυτό θα είναι μόνο για μία στιγμή. Την αμέσως επόμενη ξανασηκώνομαι.

•Προτιμάς την έντυπη μορφή βιβλίου, την ψηφιακή ή και τα δύο;

Σαφώς την έντυπη αλλά όσο ο κόσμος και η τεχνολογία εξελίσσεται πρέπει να συμβαδίσω κι εγώ μαζί τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου αρέσει καθόλου το ψηφιακό βιβλίο. Έχει κι αυτό τα καλά του. Αλλά σαν το έντυπο, δεν υπάρχει! Κι ίσως εκεί οφείλεται και η μέθοδος γραφής που ακολουθώ. Στην αγάπη για το χαρτί. Την υφή του, την μυρωδιά του. Γράφω πάντα χειρόγραφα και μετά όταν ολοκληρωθεί όλο το έργο το μεταφέρω στον υπολογιστή. Μου αρέσει να γράφω. Να κρατώ την πένα ανάμεσα στα δάχτυλά μου και να ταξιδεύω μέσα απ’ αυτήν. Με το πληκτρολόγιο δεν έχω την ίδια αίσθηση. Το ίδιο συμβαίνει και κατά την ανάγνωση. Το ψηφιακό δεν έχει την ίδια αίσθηση με το έντυπο βιβλίο. Ωστόσο, διαβάζω και με τους δύο τρόπους.

•Συμβουλή στους συγγραφείς που κάνουν τα πρώτα τους βήματα;

Να πιστεύουν στον εαυτό τους, στις δυνατότητές τους και να είναι πάντα αληθινοί. Όχι μόνο ως προσωπικότητες αλλά και στις ιστορίες τους. Να γράφουν αλήθειες. Και να μην φοβούνται να μιλήσουν γι’ αυτές. Να μην κρύβονται πίσω απ’ αυτές. Αλλά να μας μιλούν γι’ αυτές όσο σκληρές κι αν είναι.

•Τι απαντάς σε όσους υποστηρίζουν ότι στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια υπάρχει αύξηση σε εκδόσεις βιβλίων, το θεωρείς καλό η κακό;

Αυτό είναι αλήθεια. Υπάρχει μια αύξηση. Το κακό είναι όταν η προσφορά είναι μεγαλύτερη της ζήτησης. Εκεί… υπάρχει πρόβλημα. Το ιδανικό θα ήταν να υπήρχε μια αρμονία ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο. Αλλά αυτό το φαινόμενο δεν ισχύει μόνο για τους συγγραφείς. Ισχύει για όλον τον καλλιτεχνικό κόσμο. Το ίδιο δεν συμβαίνει και με τους τραγουδιστές; Τους ηθοποιούς; Είμαστε ένας λαός με καλλιτεχνική φλέβα, τι να κάνουμε; Ο καλύτερος θα επιζήσει. Η πορεία του καθενός θα δείξει την αξία του. Αν θα πρέπει να παραμείνει ή όχι.

•Δικαίωμα στην συγγραφή έχουν όλοι;

Ας δοθούν οι ευκαιρίες σε όλους όσους θέλουν να δοκιμάσουν κι ο κόσμος θα το κρίνει αν θα πρέπει να συνεχίσει κάποιος ή όχι.

•Η ώρα της ανάκρισης… Αγαπημένος προορισμός, χρώμα ή χόμπι σου;

Αγαπημένος προορισμός είναι το βουνό. Η Φύση γενικότερα. Το χρώμα μου είναι το μπλε, αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν μπει κι άλλα χρώματα στην ζωή μου. Όπως το κόκκινο, το γκρι, το καφέ. Χόμπι έχω το διάβασμα, την μουσική, ταινίες κι άλλα πολλά.

•Σαν σύνολο στην κοινωνία μας σήμερα κατά την άποψη σου, τί είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει;

Να πάψουν οι άνθρωποι να κρίνουν, να κατακρίνουν και να δικάζουν γεγονότα, καταστάσεις αλλά πάνω απ’ όλα ανθρώπους. Να κοιτάζουν πρώτα την δική τους καμπούρα και μετά των άλλων. Δεν αφορά κανέναν το τι επιλογές κάνει κάποιος άλλος στην ζωή του. Είναι δική του η ζωή και μόνο αυτός γνωρίζει τι είναι καλύτερο γι’ αυτόν και τι όχι. Να μην διψούν για αίμα αλλά για φροντίδα. Να αναζητούν παντού την γνώση. Να δίνονται, να χαρίζονται. Να μην χάσουν την ταυτότητά τους. Με λίγα λόγια… να είναι Άνθρωποι!

•Το moto σου είναι;

Κάθε εμπόδιο για καλό. Όλα για κάποιον λόγο γίνονται και σίγουρα για κάτι καλύτερο που θα έρθει.

•Τρεις λέξεις που σε χαρακτηρίζουν;

Αυθόρμητη, εκδηλωτική, αληθινή

•Πόσο επηρέασε η κρίση ή η πανδημία τον χώρο του βιβλίου; (Αρνητικά η θετικά).

Στον ίδιο βαθμό που επηρέασαν κι όλους τους τομείς. Σαφώς κι επηρεάστηκε αρνητικά από την οικονομική κρίση. Ο κόσμος μπορεί να ήθελε να αγοράσει ένα βιβλίο αλλά προείχαν τα της πρώτης ανάγκης αγαθά. Η πανδημία όμως πιστεύω πως λειτούργησε θετικά σε αυτόν τον τομέα. Γιατί ο κόσμος έζησε μέσα σε καραντίνα κι έψαχνε τρόπους διαφυγής. Ένας τρόπος είναι και το νοητικό ταξίδι μέσα από την ανάγνωση ενός βιβλίου. Το μόνο αρνητικό ήταν για εμάς τους συγγραφείς που δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν κάτω από τις ανάλογες συνθήκες παρουσιάσεις βιβλίων για να μας γνωρίσει ο κόσμος.

•Ποια η σχέση σου με τους αναγνώστες; Είσαι απ’ αυτούς που αλληλεπιδρούν καθημερινά, αφουγκράζεσαι το κοινό, θυμώνεις, στεναχωριέσαι, χαίρεσαι;

Είμαι όλα αυτά μαζί. Γίνομαι ένα με τους αναγνώστες. Εξάλλου, είμαι κι εγώ μια αναγνώστρια. Έχω διπλό ρόλο όπως όλοι οι συγγραφείς πιστεύω. Δεν είμαστε μόνο συγγραφείς. Είμαστε και αναγνώστες. Θέλω και πιστεύω ότι έχω καλές σχέσεις με τους αναγνώστες. Όπως και με τους συγγραφείς, φυσικά. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν τους βλέπω ανταγωνιστικά. Τους βλέπω ως ισότιμα μέλη μιας ομάδας. Της δικής μας ομάδας. Κι όχι της δικής μου, της δικής σου και ούτω καθ’ εξής. Μας βλέπω ως σύνολο κι όχι ως μονάδες. Κι αυτό πιστεύω πως θα έπρεπε να συμβαίνει. Να υπάρχει αλληλεγγύη ανάμεσά μας κι όχι φθονερός ανταγωνισμός. Αναγνώστες και συγγραφείς τους βλέπω ως φίλους μου. Τους θεωρώ φίλους μου.

•Θεωρείς πως ο κυβερνοχώρος βοηθάει στην προώθηση του συγγραφέα και του έργου του;

Σαφέστατα! Είναι, πλέον, αν όχι ο μοναδικός, ο καλύτερος τρόπος αναγνώρισης και προώθησης.

•Αυτή την περίοδο συγγραφικά πως σε συναντάμε;

Σε λίγο θα ξεκινήσει ένα νέο συγγραφικό ταξίδι με έναν ήρωα από… τα παλιά… Μου «φωνάζει» εδώ και καιρό πως θέλει να «μιλήσει». Να μας πει την δική του ιστορία. Γνωρίσαμε την ιστορία της οικογένειάς του μέσα από το βιβλίο «Ίσκιος στον καθρέπτη – σκοτεινές μνήμες». Καιρός είναι να μάθουμε και την δική του, ειδικότερα. Τι λέτε;

•Πως θα ήθελες να δεις τον εαυτό σου τα επόμενα χρόνια ως συγγραφέα;

Με περισσότερα βιβλία, ωριμότερη σκέψη και να μην σταματήσει ποτέ να εξελίσσεται η γραφή μου. Και … ίσως με ένα best seller στα χέρια, γιατί όχι; Τουλάχιστον, να ταξιδέψουν τα βιβλία μου σε όλον τον κόσμο. Κι αν μεταφραστούν, ακόμα καλύτερα. Α! Και κάτι τελευταίο.. δεν λέω όχι σε μια ταινία ή σειρά… Ζητάω πολλά; Απλά ονειρεύομαι κι έχω πάντα την ελπίδα πως κάποια όνειρα υπάρχουν για να γίνουν πραγματικότητα… Ελπίδα; Πεποίθηση; Εγώ το λέω Ανάγκη. Ανάγκη να ονειρεύομαι κι Αγάπη σ’ αυτό που κάνω. Εφόσον εμένα με γεμίζει ως άνθρωπο η συγγραφή, αυτό με κάνει ευτυχισμένη.

•Αν δεν καταπιανόσουν με τη συγγραφή θα είχες καταπιαστεί με…

Την συγγραφή, ξανά. Όπως και στην προηγούμενη ζωή και στην επόμενη. Σε όλες μου τις ζωές με μία πένα στο χέρι θα με συναντήσεις.

•Μια ευχή για το μέλλον;

Υγεία, αγάπη, συντροφικότητα κι όπως είπα και πιο πριν, να μην ξεχάσουμε να είμαστε Άνθρωποι.

Σ’ ευχαριστώ για την φιλοξενία.»

Ιωάννα Κανελλοπούλου

Αρθρογράφος/Συγγραφέας

Μπορείτε να την διαβάσετε εδώ

Συνέντευξη στο artandyou.gr

Μαρία Δαμιανάκου: “ο μυστήριος δρόμος της συγγραφής”

Δημοσιεύτηκε στις 1 Μαρτίου 2022 από τον Art & You

Καλησπέρα σας Μαρία Δαμιανάκου
Καλησπέρα σας
Καταρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την θετική ανταπόκριση, ως προς την συνέντευξη…
Εγώ σας ευχαριστώ για την φιλοξενία στην όμορφη ιστοσελίδα σας.
Συγγραφέας, πως ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι προς την συγγραφή;
Εντελώς αναπάντεχα. Αν και πιστεύω πως κατά βάθος προϋπήρχε το μικρόβιο της συγγραφής. Απλά δεν το είχα καταλάβει. Μην σας πω, πως ίσως στην προηγούμενη ζωή μου να ήμουν πάλι συγγραφέας… Κι αυτό το λέω γιατί ο δικός μου τρόπος έκφρασης όσο ήμουν μικρό κοριτσάκι, ήταν αυτός. Να γράφω ιστορίες με ήρωες τα συναισθήματά μου. Ωστόσο, ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό πως μεγαλώνοντας θα ακολουθούσα αυτόν τον δρόμο. Τον μυστήριο δρόμο της συγγραφής.

Πόσα βιβλία έχετε εκδώσει μέχρι στιγμής;
Έχουν εκδοθεί πέντε μυθιστορήματα. “Το πράσινο χαρτάκι”, “Κράτος Δικαίου… η αποκάλυψη”, “Μου ανήκεις” από εκδόσεις Bookstars και το “Ίσκιος στον καθρέπτη – σκοτεινές μνήμες” και “Μην είσαι περίεργος!” από εκδόσεις Υδροπλάνο.
Το βιβλίο σας “Μην είσαι περίεργος” είναι το τελευταίο που εκδώσατε, θέλετε να μας πείτε δύο λόγια για την πλοκή της υπόθεσης;
Είναι μια κατά βάση κοινωνική ιστορία με στοιχεία φαντασίας και με μια δόση μυστηρίου. Το βιβλίο αυτό θα το χαρακτήριζα ως ένα τεράστιο αίνιγμα με αρκετούς γρίφους που μέσα από διάφορους συμβολισμούς ο αναγνώστης θα ανακαλύψει πολλές αλήθειες που αφορούν την κοινωνία σήμερα και τους ανθρώπους γενικότερα.

Ποια τα ερεθίσματα της έμπνευσης για το συγκεκριμένο βιβλίο;
Μα η κοινωνία μας, φυσικά. Ο τρόπος ζωής μας. Ο τρόπος σκέψης. Το πόσο έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες στην καθημερινότητά μας. Οι αξίες τείνουν να εξαφανιστούν. Κι αυτό για κάποιο λόγο. Αυτά εξηγούνται μέσα στο βιβλίο.
Πόσο επηρεάζει η συγγραφή ενός βιβλίου, την Μαρία και πόσο η Μαρία το βιβλίο, σαν προσωπικά στοιχεία χαρακτήρα;
Ω, με επηρεάζει αφάνταστα! Κατά την διάρκεια της συγγραφής ταξιδεύω. Γίνομαι ένα με την ιστορία. Γενικά, όλοι οι ήρωες των βιβλίων μου έχουν δικά μου κομμάτια. Ο αναγνώστης θα συναντήσει διάσπαρτα κομμάτια του εαυτού μου σ’ αυτούς.

Τι είναι αυτό που κάνει την Μαρία, ευτυχισμένη στην προσωπική της ζωή;
Το να έχω αγάπη γύρω μου και χαμόγελα. Αληθινούς φίλους και πολλές, πολλές αγκαλιές με την σκυλίτσα μου την Μάρσα. Φυσικά και την παρέα ενός καλού βιβλίου για ανάγνωση.
Μάρσα, μια σκυλίτσα που λατρεύει τα social media;
Όχι απλά τα λατρεύει! Είναι social icon! Φυσικά και αστειεύομαι. Αλλά, ναι. Η Μάρσα είναι μια σκυλίτσα που έχει την δική της ιστοσελίδα. Ένα online περιοδικό αποκλειστικά μόνο για σκύλους. Τα ΣκυλοΝέα Της Μάρσας.

Πως είναι η Μαρία στην προσωπική της ζωής. Τι κάνει, με τι ασχολείται, πως περνάει την καθημερινότητα της;
Προσπαθώ να περνάω ευχάριστα το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Μου αρέσει πολύ το διάβασμα, η μουσική, οι ταινίες (εννοείται και το γράψιμο). Τις υπόλοιπες ώρες να έχω αγκαλιά το σκυλάκι μου, βόλτα μαζί της, αρκετό περπάτημα και που και που να παίζω λίγο τένις και καμιά βόλτα με το ποδήλατο.
Τι λατρεύεται και τι μισείται;
Λατρεύω την αμεσότητα, την ευγένεια, την ζεστασιά της αγκαλιάς. Μισώ την κακεντρέχεια και την αγένεια.

Για ποιον λόγο να αγοράσει κάποιος το “Μην είσαι περίεργος”;
Για τον αντίθετο ακριβώς λόγο. Γιατί ΕΙΝΑΙ περίεργος! Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να είναι περίεργος! Κι αυτό όχι για να διαβάσει το βιβλίο, αλλά για να ανακαλύψει πολλές σκληρές αλήθειες που αποκαλύπτονται μέσα σ’ αυτό.
Κλείνοντας, τι θα ήθελες να πεις για το artandyou.gr και τι στους αναγνώστες του;
Καταρχάς να το ευχαριστήσω που αφιέρωσε χρόνο για μένα. Εύχομαι να μην σταματήσει ποτέ να ομορφαίνει τις “σελίδες” του με ωραίες ειδήσεις και άρθρα και να “ψηλώσει” γιατί το αξίζει. Όσο για τους αναγνώστες, θα τους έλεγα να μην πάψουν ποτέ να “ψάχνονται” για να ανακαλύπτουν πάντοτε την αλήθεια. Την αλήθεια που θα τους χαρίζει το artandyou.gr
Μαρία Δαμιανάκου, θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε γι’ αυτή την πολύ όμορφη και ουσιώδη συνέντευξη και σύντομα να σε έχουμε πάλι κοντά μας, με νέα…
Με μεγάλη μου τιμή και χαρά. Σας ευχαριστώ.

Συνέντευξη: Chris Zolotas (ArtandYou.gr)

Δείτε όλη την συνέντευξη όπως και σχετικό υλικό φωτογραφιών εδώ

Online συνέντευξη στο youtube channel «Συγγραφικό στέκι» με τον Βαγγέλη Ιωσηφίδη

Παρακολουθείστε την συνέντευξη που έδωσα στον Βαγγέλη Ιωσηφίδη για το κανάλι του «Συγγραφικό στέκι» την Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου.

Ήταν μια όμορφη συζήτηση ανάμεσα σε δύο ομότεχνους.

Ραδιοφωνική συνέντευξη στο Joy radio.gr

Είχα την τιμή να είμαι καλεσμένη στην ραδιοφωνική εκπομπή της Βάσως Κανιώτη «Της τέχνης τα καμώματα» στις 18 Φεβρουαρίου 2022

Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη την συνέντευξη στον παρακάτω σύνδεσμο. Πατήστε απλά το play και ταξιδέψτε μαζί μας.

Συνέντευξη στην εφημερίδα Σαλαμινίων Βήμα

• Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασες και θυμάσαι ως παιδί;

Απ: «Η φάρμα των ζώων» του Τζωρτζ Όργουελ στην αγγλική γλώσσα.

• Ποια είναι η πιο παλιά ιστορία που έχεις γράψει και την θυμάσαι ακόμα;

Απ : Η πρώτη μου ιστορία ήταν μια απόπειρα θεατρικού έργου στην αγγλική γλώσσα. Η αλήθεια είναι ότι δεν την θυμάμαι ως ιστορία, αλλά θυμάμαι την όρεξη που είχα και την λαχτάρα να την γράψω. Όμως, δεν την ολοκλήρωσα ποτέ.

• Ήθελες από μικρός-η ονειρευτεί να γίνεις συγγραφέας; και αν ναι τι σε εμπόδισε από το να ξεκινήσεις αμέσως μετά το σχολείο για παράδειγμα, τη συγγραφή βιβλίων;

Απ: Όχι. Ούτε καν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο. Πόσο μάλλον να το κάνω συστηματικά και να ακολουθήσω τον δρόμο του συγγραφέα. Η μεγάλη ανάγκη έκφρασης με ωθούσε στο να γράφω ιστορίες από μικρή. Μέσα από αυτόν τον τρόπο εξέφραζα τα συναισθήματά μου. Για μένα δεν ήταν μυθοπλασία. Ήταν τρόπος έκφρασης. Ήταν ο δικός μου τρόπος «ομιλίας».

• Πως ένιωσες όταν εκδόθηκε το πρώτο σου βιβλίο βλέποντας ουσιαστικά τις σκέψεις σου να αποκτούν υπόσταση και μάλιστα κρατώντας της στα χέρια σου;

Απ: Από την στιγμή της έκδοσης μέχρι την στιγμή που το έπιασα στα χέρια μου ήμουν γεμάτη με ενθουσιασμό και χαρά. Μόλις όμως το είδα με τα ίδια μου τα μάτια ζωντανά, το άγγιξα και το ξεφύλλισα, τότε… τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια μου από την συγκίνηση. Τα έντονα συναισθήματα εκείνη τη στιγμή ήταν απερίγραπτα και χαράχτηκαν στην μνήμη μου. Ακόμα φέρνω την εικόνα στο νου μου κι όποτε το κάνω συγκινούμαι το ίδιο.

• Ποιο ήταν το αγαπημένο σου βιβλίο ως έφηβος-η;

Απ: «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» του Όσκαρ Ουάιλντ. Ξέρω… εφηβικό δεν το λες αλλά το είχα αγαπήσει.

• Είσαι αισιόδοξος-η ως άνθρωπος; Πιστεύεις στα happyends;

Απ: Αισιόδοξη γενικά, δεν με λες. Είμαι ανάλογα τα φεγγάρια μου. Ίσως η αιτία να βρίσκεται στην κάπως κυκλοθυμική προσωπικότητά μου. Αλλά ένα περίεργο πράγμα… τις περισσότερες φορές είμαι περισσότερο αισιόδοξη για τους άλλους παρά για τον εαυτό μου.

• Έχεις κάποια απάντηση σε όσους κατατάσσουν τα βιβλία σε κατηγορίες με επίθετα όπως “ελαφριά” ή “γυναικεία” λογοτεχνία;

Απ: Κατά βάθος κι εγώ το πιστεύω αυτό. Όταν για παράδειγμα, ένα βιβλίο είναι φουλ στο ρομάντζο, είμαι πεπεισμένη πως εννιά στους δέκα αναγνώστες θα είναι γυναίκες. Δεν φαντάζομαι δηλαδή ότι ένα Άρλεκιν θα το επέλεγε ένας άντρας να το διαβάσει. Ακόμα κι αν φτάσει στα χέρια του με κάποιον τρόπο, πιστεύω ότι θα διστάσει να το ανοίξει να το διαβάσει. Μα είναι λογικό. Το γυναικείο φύλο χαρακτηρίζεται περισσότερο από την ρομαντικότητά του. Μια γυναίκα θα ονειρευτεί από μικρή να γνωρίσει τον πρίγκιπα της ζωής της και θα ψάξει να τον βρει μέσα σε ένα ρομαντικό μυθιστόρημα. Συνήθως οι γυναίκες σκέφτονται έτσι. Δεν το θεωρώ κακό το να υπάρχουν αυτά τα επίθετα με σκοπό να κατατάσσουν τα βιβλία σε συγκεκριμένες κατηγορίες. Το ίδιο ισχύει και στο επίθετο «ελαφριά» λογοτεχνία. Ευκολότερα θα διαβάσει κάποιος ένα σύγχρονο βιβλίο, συνήθως είναι περισσότερο ευανάγνωστο, παρά για παράδειγμα ένα βιβλίο της κλασικής λογοτεχνίας που είναι συνήθως πιο βαρύ. Τα χαρακτηριστικά που κατατάσσουν ένα βιβλίο σε «βαρύ» ή «ελαφρύ» πιστεύω πως είναι ο τρόπος γραφής, η διαχείριση της γλώσσας, το θέμα, τα μηνύματα που μπορεί να υπάρχουν τα οποία στα «δύσκολα» βιβλία, ο αναγνώστης καλείται να τα αποκρυπτογραφήσει για να βγει το πραγματικό νόημα της υπόθεσης. Δεν σου δίνει δηλαδή ξεκάθαρα το μήνυμα που θέλει. Ο συγγραφέας «μιλάει» πίσω από τις λέξεις. Αυτά τα βιβλία, λοιπόν, απαιτούν περισσότερη συγκέντρωση, καθαρό μυαλό και ηρεμία από τον αναγνώστη για να τα διαβάσει. Όχι απλά να τα διαβάσει. Να τα καταλάβει. Σε αντίθεση με άλλα βιβλία που δεν χρειάζεται τόση προσοχή για να καταλάβει κάποιος την υπόθεση και είναι ωραία για να περάσει όμορφα ο αναγνώστης την ώρα του. Ναι μεν μπορεί κι αυτά να έχουν μηνύματα αλλά να μην είναι τόσο δύσκολο το να ανακαλυφθούν. Για παράδειγμα, με άλλη ψυχολογία διαβάζεις ένα αισθηματικό μυθιστόρημα ή αστυνομικό στην παραλία, με όλους τους θορύβους και τον κόσμο, παρά ένα του Ντοστογιέφσκι. Εκεί λοιπόν βρίσκεται η διαφορά «ελαφρύ» με «βαρύ». Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ ως αναγνώστρια.

• Υπάρχει κάποιο βιβλίο που σου άλλαξε τη ζωή;

Απ: «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» του Ίρβιν Γιάλομ. Δεν ξέρω αν μου την άλλαξε. Ίσως να μου «άνοιξε» ένα παράθυρο μέσα μου, το οποίο δεν γνώριζα ότι υπήρχε μέχρι τότε. Κοίταξα βαθύτερα μέσα μου. Κι αυτό το θεωρώ αλλαγή.

• Ποια είναι η πιο περίεργη δουλειά που έχεις κάνει αν φυσικά υπάρχει, πέρα από το συγγραφικό κομμάτι;

Απ: Περίεργη δεν έχω κάνει. Τις κλασικές. Πωλήτρια, σερβιτόρα, γραμματέας. Ίσως η πιο περίεργη να είναι βοηθός στην κατασκευή επίπλων και στις μεταφορές. Κι αυτό μόνο και μόνο επειδή είμαι γυναίκα και θεωρείται περισσότερο αντρικό επάγγελμα. Ειδικά οι μεταφορές….

• Θεωρείς πως θα μπορούσε να συνδυαστεί μια “κλασική” δουλειά με τη συγγραφή βιβλίων;

Απ: Σ’ αυτήν την χώρα που βρισκόμαστε, στην Ελλάδα, δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Δεν επιβιώνει ένας συγγραφέας καθαρά μόνο από την συγγραφή. Όχι απλά «χρειάζεται», «επιβάλλεται» να κάνει κι άλλη δουλειά.

• Ποιο είναι το μότο ζωής σου;

Απ: Κάθε εμπόδιο για καλό.

• Θα ήθελες να πεις κάτι στους αναγνώστες που σνομπάρουν και δεν διαβάζουν ελληνική λογοτεχνία;

Απ: Να μην την σνομπάρουν. Αυτό. Γιατί οι Έλληνες συγγραφείς δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους ξένους. Απλά, εμείς σαν λαός έχουμε και την ξενομανία μέσα μας. Και πάντα πιστεύουμε ότι το ξένο είναι ανώτερης κλάσης. Σε όλους τους τομείς. Γιατί λοιπόν να διαφέρει αυτό ως προς την λογοτεχνία; Αν όμως θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κι εγώ με την σειρά  μου ξένους συγγραφείς διάβαζα παλιότερα. Μόνο ξένη λογοτεχνία. Αυτή προτιμούσα. Με τα χρόνια όμως, άρχιζα κι ανακάλυπτα πολλούς Έλληνες των οποίων τα βιβλία όχι μόνο ήταν καλογραμμένα αλλά και η ιστορία η ίδια ξεπερνούσε τα ελληνικά δεδομένα. Με αποτέλεσμα, προσωπικά να θεωρώ πως υπάρχουν πολλά ελληνικά διαμάντια ισάξια με ξένα.

• Χάρτινο βιβλίο, ψηφιακό βιβλίο, ή ένας συνδυασμός τους;

Απ: Αν θα έπρεπε να επιλέξω ένα από τα δύο, θα επέλεγα χάρτινο. Είναι άλλη αίσθηση. Βασικά, ικανοποιεί όλες σου τις αισθήσεις. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείω εντελώς το ψηφιακό. Δεν το ακυρώνω. Έχει κι αυτό την δική του «γλύκα». Το καθένα έχει τα θετικά κι αρνητικά του. Μου αρέσουν και τα δύο, πλέον. Απλά, στην μία περίπτωση νιώθω ότι κρατάω ένα βιβλίο και αυτό του δίνει περισσότερη «αξία» στα μάτια μου.

• Ηλεκτρονικές, online πωλήσεις και ψηφιακά βιβλιοπωλεία: πόσο μπορούν να σταθούν όλα αυτά στην Ελλάδα, με δεδομένη την κρίση και τη δυσπραγία του αναγνωστικού κοινού;

Απ: Πιστεύω πως αν θα θέλαμε να ψάξουμε να βρούμε ένα θετικό πρόσημο στο όνομα covid, θα ήταν αυτό. Οι ηλεκτρονικές αγορές. Ο εγκλεισμός, οι συγκυρίες γενικά της σύγχρονης εποχής, ανάγκασαν τον καταναλωτή να διευρύνει τους ορίζοντές του όσον αφορά τον κόσμο της αγοράς. Ο αναγνώστης αγοράζει πλέον ευκολότερα μέσω ψηφιακών σελίδων και βιβλιοπωλείων απ’ ότι παλιά. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως η προτίμηση των φυσικών βιβλιοπωλείων υπερτερεί ακόμα. Απλά, η διαφορά στην «ψαλίδα» ανάμεσα στους δύο τρόπους αγοράς έχει μειωθεί.

• Ποια ήταν η πιο χρήσιμη συμβουλή που σου έχουν δώσει επάνω στην συγγραφή;

Απ: Να είμαι αληθινή. Και να μην φοβάμαι να παρουσιάσω αυτό που σκέφτομαι. Δεν θυμάμαι αν μου το είχε πει κανείς αυτό ή εγώ η ίδια το είχα δηλώσει σαν υπόσχεση στον εαυτό μου πως αυτό θα έκανα με τα βιβλία μου… Πάντως αυτό κάνω. Παρουσιάζω τις δικές μου αλήθειες μέσα στις ιστορίες μου.

• Πες μας ένα βιβλίο που έχεις διαβάσει πολλές φορές (και γιατί).

Απ: Τα βιβλία τα διαβάζω μόνο μία φορά. Κι αυτό γιατί θέλω να διαβάσω πολλά βιβλία και να διευρύνω τις γνώσεις μου μέσα από αυτά και να ανακαλύπτω νέους κόσμους κι όχι να διαβάζω ξανά το ίδιο και το ίδιο σα να ρίζωσα σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Μου αρέσει να ταξιδεύω μέσα από τα βιβλία. Και κάθε φορά να κάνω ένα διαφορετικό ταξίδι. Ωστόσο, υπάρχει μια εξαίρεση. Μονάχα ένα βιβλίο προτίμησα να διαβάσω και δεύτερη φορά. Κι αυτό είναι το «Ποτέ χωρίς την κόρη μου» της Μπέτι Μαχμούντι. Δεν ξέρω αν υπήρχε συγκεκριμένος λόγος που παρέκαμψα έστω για μία φορά αυτόν τον κανόνα του μοναδικού ταξιδιού. Ίσως να το ήθελαν οι συνθήκες. Ίσως να ήταν γραφτό το να διαβαστεί δεύτερη φορά. Αυτό που ξέρω να πω είναι ότι ήταν ένα βιβλίο που είχα λατρέψει πολύ τότε. Τώρα πια μετά την ανάγνωση εκατοντάδων βιβλίων έχουν πάρει άλλα την πρωτιά μέσα στην καρδιά μου. Αλλά για την εποχή του ήταν λατρεμένο.

• Υπάρχει κάτι που να θαυμάζεις σε άλλους συγγραφείς και που θα ήθελες να το είχες;  

Απ: Ίσως την οξυδέρκεια τους σε κάποια θέματα. Και το εύρος της φαντασίας τους. Για παράδειγμα, το πόσο μπορεί να παίξει ένας συγγραφέας με το μυαλό του αναγνώστη σε ένα ψυχολογικό θρίλερ. Όταν ένας συγγραφέας έχει την ικανότητα να αγγίξει τα όρια και να πάει τον αναγνώστη σε ένα άλλο επίπεδο, τότε αυτό από  μόνο του είναι αξιοθαύμαστο.

• Ποιο είναι το βιβλίο για το οποίο αισθάνεσαι ένοχος-η που για οποιοδήποτε λόγο ως τώρα δεν έχεις καταφέρει ακόμα να διαβάσεις;

Απ: Ένοχη… Παλιότερα ίσως, ναι. Να αισθανόμουν ένοχη επειδή δεν είχα διαβάσει συγκεκριμένους συγγραφείς. Τώρα πια, όχι. Δεν αισθάνομαι καμία ενοχή. Ούτε ντροπή, ούτε αμηχανία. Η σχέση μεταξύ συγγραφέα/βιβλίου με αναγνώστη είναι καθαρά προσωπική. Το να προσπαθεί να προβληθεί ένας αναγνώστης προς χάριν εντυπωσιασμού μέσα από τα αναγνώσματά του το θεωρώ λάθος και άσκοπο. Γιατί δεν συνάδει το κοινωνικό στάτους ενός αναγνώστη με συγκεκριμένες λογοτεχνικές προσεγγίσεις. Είναι καθαρά θέμα βιωμάτων και προσωπικών προτιμήσεων η επιλογή ενός βιβλίου. Για μένα δεν υπάρχει κατώτερος ή ανώτερος αναγνώστης. Υπάρχει ο αληθινός αναγνώστης κι αυτός που υποκρίνεται. Αυτός που βαδίζει σύμφωνα με τις δικές του προτιμήσεις και αυτός που είτε καταπιέζεται γιατί ακολουθεί την πλειονότητα κι όχι τις προσωπικές του προτιμήσεις είτε γιατί ψεύδεται ότι έχει διαβάσει ένα συγκεκριμένο βιβλίο ή έχει δηλώσει ψευδώς ότι του άρεσε απλά και μόνο για να είναι με το σύνολο. Το αίσθημα της ντροπής στην λογοτεχνία πρέπει να εξαφανιστεί. Δεν υπάρχει καλό ή κακό. Το θέμα είναι να διαβάζει ο κόσμος! Εκεί είναι η ουσία των πραγμάτων!

• Εάν δεν ήσουν συγγραφέας, θα ήσουν…

Απ : Συγγραφέας ξανά! Όσες φορές γεννιόμουν ξανά, αυτόν τον δρόμο θα ακολουθούσα.

• Θεωρείς πως ένας νόμος που έχει ξεπεραστεί για τα πλαίσια μιας σύγχρονης κοινωνίας πρέπει να αλλάζει;

Απ: Σαφέστατα! Θεωρώ πως η νομοθεσία γενικότερα είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Μεγαλώνει παράλληλα με την κοινωνία. Γεννιέται σύμφωνα με τις ανάγκες μιας κοινωνίας και ακολουθεί το πλήρωμα του χρόνου και αυτή. Γερνάει όπως ο άνθρωπος και θα έπρεπε να αποσύρεται, να «πεθαίνει», την στιγμή που χρειάζεται, για να γεννηθεί στην θέση της άλλη. Αλλιώς, θα κυνηγούσαμε ο ένας τον άλλον με τα ρόπαλα ακόμα και σήμερα, για να αποδοθεί δικαιοσύνη….

• Αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι περισσότερους σταθερούς ή ιδεαλιστές πολίτες;

Απ: Αν σκεφτούμε ότι ο υπερκαταναλωτισμός και η λατρεία της ύλης συνέβαλλαν στην αφύπνιση της αντικοινωνικότητας ενός ατόμου, τότε ο κόσμος χρειάζεται περισσότερους ιδεαλιστές. Πιστεύω πως αν ο άνθρωπος βάλει στην κορυφή της κοινωνικής και προσωπικής πυραμίδας το  πνεύμα και την συνείδηση και «δουλέψει» γι’ αυτά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην ζωή του, τότε οι ανθρώπινες σχέσεις θα είναι σαφώς πολύ καλύτερες από τώρα και οι ηθικές αξίες θα έχουν τον πρώτο ρόλο. Κάτι που σήμερα τείνει να εξαφανιστεί.

• Υπάρχει κάποιο ασυνήθιστο πάθος ή χόμπι που έχεις καιθα ήθελες να το μοιραστείς  μαζί μας;

Απ: Ασυνήθιστο χόμπι ίσως λόγω της ηλικίας γιατί δεν έχω χάσει ακόμα την παιδικότητά μου και μου αρέσουν τα παιχνίδια στον υπολογιστή ή στο κινητό. Κατά τ΄ άλλα δεν έχω κάτι άλλο παράλογο ή τολμηρό. Τώρα, όσον αφορά το πάθος, θα έλεγα ότι είμαι «παθιασμένη» με το θέμα της ευγένειας, της καλοσύνης και της συνέπειας. «Παθιάζομαι» στο να προσπαθώ να ανακαλύπτω κρυφές πτυχές καλοσύνης στις ψυχές των ανθρώπων. Κι όταν λέω καλοσύνη δεν εννοώ αγαθοεργία, αλλά να μην είναι κακοπροαίρετος και κακεντρεχής κάποιος επειδή ίσως έχει κάποια δικά του προσωπικά ζητήματα και προσπαθεί να τα διώξει ή να τα καλύψει προκαλώντας με την συμπεριφορά του δάκρυα ή πόνο σε κάποιον άλλον. Να αντλεί δηλαδή ευχαρίστηση από τον πόνο κάποιου άλλου μέσα από προσβολές ή άσχημη συμπεριφορά.

• Υπάρχει ιδανική στιγμή για να γράψει κάποιος;

Απ: Ναι. Όταν θα νιώσει έτοιμος. Όταν η έμπνευση τον σηκώσει από την θέση του, τον διακόψει από κάθε είδους ενέργεια και τον οδηγήσει μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή ή σε μία λευκή κόλλα χαρτί.

• Οταν σε κρίνουν άδικα για κάτι που δεν έχεις κάνει αισθάνεσαι κάποιας μορφής ενοχή;

Απ: Ξεκάθαρα ναι. Και είναι ένα αρνητικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου που προσπαθώ να το αποβάλλω. Το δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου. Έχω την τάση να δικαιολογώ τους άλλους και να είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου.

• Ποια ήταν η πιο παράξενη ή πιο αμήχανη συνάντηση με συγγραφέα που είχες;

Απ: Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι ταπεινοί και χαμηλών τόνων. Όχι οι μετριοπαθείς. Εκείνοι που γνωρίζουν την δύναμή τους αλλά δεν την χρησιμοποιούν με σκοπό να μειώσουν τον άλλον. Τον αφήνουν να την ανακαλύψει μόνος του. Αυτή είναι η μαγεία της σεμνότητας ενός χαρακτήρα. Το να έχει επίγνωση των δυνατοτήτων του αλλά να μην είναι αλαζόνας. Έχει τύχει, λοιπόν, να γνωρίσω συγγραφέα που είχε αλαζονική στάση εξαιτίας της μέχρι τότε συγγραφικής του πορείας. Αλλά έχει τύχει να γνωρίσω και άνθρωπο που καυχιόταν για το ένα και μοναδικό του βιβλίο και είχε τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του που νόμιζε ότι άξιζε το βραβείο Νόμπελ γιατί μέσα στο μυαλό του πίστευε ότι είχε γράψει ένα Best seller (κι έλεγε πως είχε γίνει best seller αφού αγόραζε ο ίδιος δεκάδες αντίτυπα…) Αν θα έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα σε αυτούς τους δύο τύπους συγγραφέα, σαφώς και θα επέλεγα τον πρώτο. Εκείνος τουλάχιστον είχε την δικαιολογία να καυχιέται. Είχε μια ανάλογη πορεία με εξαιρετικές δυνατότητες κι ένα ταλέντο. Ο δεύτερος τύπος όμως, ο οποίος έχει ψωνιστεί γιατί τυχαία βρέθηκε σε έναν δρόμο χωρίς εκείνος να έχει κανένα ταλέντο ή δυνατότητα και να συμπεριφέρεται το λιγότερο με περιφρόνηση κι έπαρση στους γύρω του…. αυτός ο άνθρωπος για μένα είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγήν. Τον πρώτο μπορεί να τον συναντήσω ξανά. Τον δεύτερο όμως όχι. Δεν μου αρέσει να ταΐζω το φουσκωμένο Εγώ κάποιων ανθρώπων. Πόσο μάλλον όταν δεν το αξίζουν και είναι όλα στην φαντασία τους… Αυτό ισχύει γενικά. Ανεξαρτήτου επαγγέλματος ή ασχολίας.

• Το «φτυάρι» είναι για το «σκάβω» ότι το «μαχαίρι» για το…;

Απ: «πληγώνω» ή «κόβω». Γιατί το όπλο δεν είναι το μαχαίρι αλλά το μυαλό και οι προθέσεις κάποιου. Με το ίδιο αντικείμενο μπορείς είτε να σκοτώσεις είτε να δημιουργήσεις. Εσύ επιλέγεις πώς να το χρησιμοποιήσεις.

• Εάν μπορούσατε να καλέσεις σε δείπνο οποιονδήποτε συγγραφέα, νεκρό ή ζωντανό, ποιος θα ήταν και τι θα του σέρβιρες;

Απ: Από νεκρούς θα επέλεγα τον Όσκαρ Ουάιλντ και θα τον σέρβιρα σπανακόπιτα. Κι από ζωντανούς τον Ίρβιν Γιάλομ και θα τον σέρβιρα παστίτσιο.

• Εάν μπορούσες να έχεις κάποια υπερδύναμη, ποια θα ήταν;

Απ: Να είμαι αόρατη για να ανακαλύπτω την αλήθεια πίσω από τα «ευγενικά» χαμόγελα και τις «δήθεν» φιλικές προθέσεις. Κι έτσι να ξέρω ποιος είναι πραγματικά δίπλα μου και ποιος όχι.

• Αν τύχει και γραφτεί ένα άδικο άρθρο για εσένα και τα έργα σου, έχεις περισσότερο την τάση να το ξεχάσεις; Να σε πληγώσει; ή να αισθανθείς πως θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι;

Απ: Ας το πάρουμε από την αρχή. Τι σημαίνει «άδικο»; Αν είναι απλά μια αρνητική άποψη για ένα βιβλίο μου, η οποία όμως χαρακτηρίζεται από την ευγένεια κι όχι από εμπάθεια προς το πρόσωπό μου με προσβολές, τότε ναι μεν θα με πληγώσει (όποιος πει το αντίθετο λέει ψέματα γιατί όλοι θέλουμε την αποδοχή με οτιδήποτε ασχολούμαστε στην ζωή μας) αλλά θα την δεχτώ γιατί γνωρίζω πως δεν γίνεται να αρέσει το βιβλίο σου σε όλους. Και πως οι απόψεις είναι καθαρά υποκειμενικές. Δεν υπάρχει αντικειμενικότητα γιατί δεν υπάρχει καλό ή κακό βιβλίο. Αυτό που θα θεωρήσω εγώ κακό βιβλίο, κάποιος άλλος θα το θεωρήσει αριστούργημα. Το ίδιο ισχύει και για το αντίθετο. Αν όμως, μέλημα κάποιου είναι να με προσβάλλει και ως άνθρωπο αλλά και ως συγγραφέα με ειρωνικά και χλευαστικά σχόλια, τότε σίγουρα θα με εξοργίσει στην αρχή, αλλά μετά θα αντιληφθώ πως μια τέτοιου είδους συμπεριφορά δείχνει και το πραγματικό ποιόν εκείνου του ανθρώπου το οποίο σίγουρα δεν έχει αξία να ασχοληθεί κανείς μαζί του και θα το αγνοήσω. Γιατί τότε μιλάμε για επίπεδο κάποιου ανθρώπου. Αυτό, ναι. Θα το θεωρήσω προσωπική επίθεση και εμπάθεια. Και σίγουρα άδικο. Γιατί όπως είπα αν σε κάποιον δεν αρέσει ένα βιβλίο ή δεν συμπαθεί τον συγγραφέα, μπορεί να το δηλώσει με απλές ευγενικές κουβέντες. Κι όχι με κακεντρέχεια. Η αγένεια, προσωπικά, μου μυρίζει άσχημα και την αποφεύγω. Δεν είναι το άρωμα που προτιμώ να μυρίζω στο περιβάλλον μου. Είναι καλοδεχούμενες λοιπόν και οι αρνητικές κριτικές αλλά όχι οι επιθέσεις και ιδιαίτερα οι προσωπικές.

• Πολλοί τραγουδάνε στο μπάνιο! Εσύ Διαβάζεις……. η τραγουδάς;

Απ: Δεν κάνω τίποτα από τα δύο. Κάνω μπάνιο. Άντε ίσως καμιά φορά να μου έρθει κι έμπνευση για νέο βιβλίο, αλλά μέχρι εκεί. Σίγουρα δεν θα παρατήσω το μπάνιο στην μέση και θα τρέξω με τις σαπουνάδες πάνω από τον υπολογιστή για να γράψω τη λέξη «Κεφάλαιο 1».

• Θεωρείς πως η χρήση βίας είναι ορισμένες φορές απαραίτητη επειδή δεν είναι πάντοτε εφικτό να πετύχει κανείς αυτό που θέλει σταδιακά, με λογικές μεθόδους;

Απ: Οποιαδήποτε μορφή βίας είναι απαγορευτική. Είτε σωματική, είτε λεκτική είτε ψυχολογική. Ας αφήσουμε το bullying να υπάρχει πλέον μόνο ως μια επιπλέον λέξη στο λεξικό.

• Αν έβλεπες ένα πεφταστέρι, τι ευχή θα έκανες;

Απ: Να συνεχίζω να αγαπώ με όλη μου την καρδιά μέχρι το τέλος της ζωής μου.

Μπορείτε να δείτε την συνέντευξη εδώ στην εφημερίδα Σαλαμινίων Βήμα. (salaminionvima.gr)

Συνέντευξη για το «Μην είσαι περίεργος!» στο authoring melodies.gr

Η περιέργεια λένε σκοτώνει… κυριολεκτικά κάποιες φορές. Οι ερωτήσεις μπορεί να οδηγούν συνήθως σε απαντήσεις αλλά όταν αυτές οι απαντήσεις δεν συμφέρουν, όταν κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια, τότε οι καταστάσεις μπορεί να γίνουν πολύ σκοτεινές και επικίνδυνες. Γι’ αυτό… ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ.

Η Μαρία Δαμιανάκου μας μιλά για το νέο της μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ένα βιβλίο που αν μη τι άλλο υπόσχεται να μας χαρίσει ένα αρκετά ενδιαφέρον αναγνωστικό ταξίδι, ένα ταξίδι στα περίεργα, τρομακτικά αλλά παράλληλα όμορφα μονοπάτια της γραφής της.

Ας δούμε όμως τι έχει να μας πει και η ίδια γι’ αυτό.

1) Καινούργιο βιβλίο λοιπόν! Θα μας κάνεις μια εισαγωγή σε αυτό;

Μ.Δ. : Το μυθιστόρημα «Μην είσαι περίεργος!» είναι καθαρά μυθοπλασία. Θα το χαρακτήριζα πολυδιάστατο γιατί σαφώς και βασίζεται σε μια κοινωνική ιστορία, αλλά αυτή η ιστορία έχει μέσα πολλά στοιχεία φαντασίας και μυστηρίου. Και φυσικά υπάρχουν πολλά μηνύματα και συμβολισμοί όπου μέσα από αυτά καλείται ο αναγνώστης να δουλέψει με τον εαυτό του, με τις αξίες που έχει μέσα του, να συλλογιστεί τι είναι αλήθεια και τι όχι και να αναρωτηθεί αν πράγματι κάποια πράγματα έχουν χάσει την αξία τους σήμερα κι αν ναι, ποιος φταίει άραγε γι’ αυτό; Μήπως φταίει ο ίδιος ο άνθρωπος; Πιστεύω πως είναι ένα βιβλίο που θα αφυπνίσει κάποιους. Άλλους θα τους προβληματίσει. Και σε άλλους ίσως δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που είχαν βαθιά μέσα τους. Το «Μην είσαι περίεργος!» στην ουσία φωνάζει το αντίθετο. «ΝΑ είσαι περίεργος!» για να αναζητάς πάντα την αλήθεια. Και να μην επαναπαύεσαι μονάχα στην εικόνα. Να αναζητάς την αλήθεια πίσω από αυτήν. Το «Μην είσαι περίεργος!» δεν είναι μια απλή ιστορία. Κρύβει πολλά μηνύματα που αξίζει να τα επεξεργαστεί ο αναγνώστης. 

2) Γύρω από ποιον άξονα κινήθηκες κατά τη συγγραφή αυτού του έργου; Ποια ήταν τα στοιχεία που δημιούργησαν τη μαγιά για αυτό το βιβλίο;

Μ.Δ. : Ο βασικός άξονας της ιστορίας αυτής είναι μια αλήθεια της σύγχρονης εποχής. Πως το σύνολο έγινε μονάδα. Το «εμείς» έγινε «εγώ». Θίγει την εξαφάνιση της αθωότητας και την στάση του ανθρώπου να προσκυνά το εφήμερο και να γίνεται δούλος αυτού.  Σε αυτό το βιβλίο, βασίστηκα στην σημερινή εποχή και στην αποξένωση του ανθρώπου, στην … πώς να το πω.. «μόδα»; στην «τάση»; στην «συνήθεια»; του σύγχρονου ανθρώπου να δίνει αξία σε λάθος πράγματα και να απαξιώνει αυτά που έχουν πραγματική αξία στην ζωή. Όπως, για παράδειγμα, οι ανθρώπινες σχέσεις. Οι καθαρόαιμες ανθρώπινες σχέσεις. Αυτές που ξέρεις πως είναι πραγματικές κι όχι πλασματικές όπως οι «φιλίες» των κοινωνικών δικτύων. Τα στοιχεία που λειτούργησαν ως μαγιά είναι η φαντασία, το μυστήριο και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις που φροντίζω πάντα να υπάρχουν μέσα σε όλα μου τα βιβλία. Βασικά, δεν φροντίζω… γεννιούνται μόνες τους κατά την διάρκεια της συγγραφής.

3) Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η διαδικασία από τη σύλληψη της αρχικής ιδέας μέχρι την έκδοση του βιβλίου; Τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε περισσότερο;

Μ.Δ. : Παραδόξως, δεν ήταν καθόλου δύσκολη. Το βιβλίο αυτό το έγραψα μέσα σε τρεις μήνες. Ενώ συνήθως μου παίρνει γύρω στους έξι με εννιά μήνες η συγγραφή και η ολοκλήρωση ενός βιβλίου. Ανάλογα με το θέμα και το πόση έρευνα χρειάζεται να γίνει γύρω από αυτό. Το συγκεκριμένο μου βγήκε τόσο εύκολα, σα να ήταν κρυμμένες όλες αυτές οι σκέψεις κι αναζητήσεις μέσα μου και περίμεναν την κατάλληλη στιγμή να κάνουν την εμφάνισή τους μέσα από τους ήρωες αυτής της ιστορίας. Το μόνο που με δυσκόλεψε ήταν το να καταφέρω να θέσω τα βαθύτερα ερωτήματα που έχει ο κάθε άνθρωπος και να προσπαθήσω να δώσω απάντηση σ’ αυτά με όσο πιο απλό τρόπο γίνεται. Απαντήσεις που δεν βασίζονται στην επιστήμη αλλά αυτές που βγαίνουν από μέσα μου. Είναι οι δικές μου αλήθειες. Είναι οι εξηγήσεις που προσπαθώ να δώσω προσωπικά σε όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα.

4) Πολλά τα ερωτήματα με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι, ακόμα και από το οπισθόφυλλο μόνο. Είναι άραγε πάντα σκοπός η απάντηση ή μερικές φορές το να μείνει κάτι κρυφό είναι προτιμότερο;

Μ.Δ. : Επειδή είμαι ιδιαίτερα σκεπτόμενος άνθρωπος θέλω να κάνω έρευνα προτού πιστέψω σ’ οτιδήποτε. Ακόμα κι αν θέλω απλά να έχω κάποια γνώμη για κάτι, θέλω πρώτα να το αναλύσω, να το ψάξω και μετά να εκφέρω την γνώμη μου. Με λίγα λόγια, βρίσκομαι πάντα σε αναζήτηση. Συνεχώς ψάχνομαι μέσα μου. Βρίσκομαι σε μια διαρκή αναζήτηση για την αλήθεια. Με αποτέλεσμα να αναζητώ πάντοτε τις απαντήσεις για να έρχεται η ψυχική ηρεμία και ισορροπία μέσα μου. Δεν αγαπώ την αδράνεια, σε οποιαδήποτε μορφή της. Είμαι άνθρωπος της δράσης και της αντίδρασης μαζί, όπου εκείνη χρειάζεται. Προσωπικά, λοιπόν, προτιμώ την απάντηση σε όλα και παλεύω γι’ αυτήν. Οτιδήποτε κρυφό συνήθως κρύβει κινδύνους. Κι εγώ προτιμώ την σύνεση και την ασφάλεια.

5) “Οι άνθρωποι αλλάζουν”. Όντως;

Μ.Δ. : Χμμμμ… αυτό εδώ είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Τελικά, αλλάζουν; Η προσωπική μου άποψη είναι πως δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Απλά προσαρμόζεται. Αυτό τι σημαίνει; Πως καμιά φορά καταπιέζεται να γίνει διαφορετικός από αυτό που είναι πραγματικά προκειμένου να γίνει ένα με το σύνολο. Δεν είναι όμως αυτό που φαίνεται πραγματικά. Και τότε, υπάρχει περίπτωση η ενέργεια κάποιου να λειτουργήσει ως πυροκροτητής και τότε να ξεσπάσει ο αληθινός εαυτός κάποιου άλλου που μέχρι τότε προσπαθούσε να τον κρύψει παρουσιάζοντας κάτι άλλο. Στην ουσία, όχι. Δεν πιστεύω ότι αλλάζει ο άνθρωπος. Ίσως κάποια χαρακτηριστικά, ναι. Για παράδειγμα, εκεί που ένας άνθρωπος ο οποίος υπήρξε ένα παιδάκι συνεσταλμένο, χωρίς φωνή και πυγμή, μεγαλώνοντας να απέκτησε λίγο θάρρος για να υψώνει που και που την φωνή του να τον ακούσουν αλλά σίγουρα δεν θα έγινε παράτολμος. Ίσως αν το δουλέψει πολύ μέσα του να το καταφέρει κάποια στιγμή να αλλάξει αυτό που δεν του αρέσει στον χαρακτήρα του αλλά δεν πιστεύω στην ολοκληρωτική μεταμόρφωσή του όσον αφορά το ίδιο χαρακτηριστικό. Ίσως απλά να το απαλύνει, να του δώσει στρογγυλή μορφή. Να χάσει την σκληρότητά του. Όχι όμως να εξαφανιστεί εντελώς. Τώρα όσον αφορά την ιστορία μας στο βιβλίο «Μην είσαι περίεργος!» εκεί… εκεί τα πράγματα αλλάζουν..

6) Πόσο σημαντικό θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το κάλλος στην εξωτερική εμφάνιση κάποιου; Και τι ισχύει στην περίπτωση του εσωτερικού; Τι ρόλο παίζουν και τα δύο στο βιβλίο σου;

Μ.Δ. : Την σημερινή εποχή; Είναι το πιο σημαντικό! Δυστυχώς. Το βλέπουμε γύρω μας. Ο άνθρωπος δίνει περισσότερη έμφαση και σημασία στο σώμα του και στο πρόσωπό του και στο πόσο όμορφος δείχνει, παρά στην ψυχή του και στο μυαλό του. Προτιμά δηλαδή να τον πουν ανόητο παρά άσχημο. Δεν είναι τρελό; Σε τέτοια εποχή ζούμε λοιπόν. Εντελώς παράλογη. Εδώ όμως υπάρχει ένας φαύλος κύκλος. Η ομορφιά, δυστυχώς ή ευτυχώς, ανοίγει πόρτες σε πολλούς τομείς της ζωής ενός ανθρώπου. Κι όταν συνειδητοποιεί ένας άνθρωπος πως σε πολλές περιπτώσεις, η καλοψυχία, η έξυπνη σκέψη, ακόμα και η διάνοια, δεν ανταμείβονται με την αποδοχή εκτός κι αν συνοδεύονται όλα αυτά με ένα όμορφο πρόσωπο και σώμα, τότε θα αναγκαστεί να  παραμελήσει τα πρώτα και να «δουλέψει» περισσότερο την εμφάνιση για να γίνει αποδεκτός στο σύνολο. Ακόμα κι εδώ κυριαρχεί ο νόμος της «αγοράς». Όπου υπάρχει ζήτηση, υπάρχει και προσφορά. Εφόσον ζητούν περισσότερο την εξωτερική ομορφιά, αυτό προσφέρουν οι περισσότεροι προκειμένου να έχουν κάποια «προνόμια» στην ζωή τους. Στο «Μην είσαι περίεργος!» βασικό συστατικό της ιστορίας είναι αυτό. Η εξωτερική εμφάνιση και το πόσο ο άνθρωπος έχει υποδουλωθεί σ’ αυτήν.

7) “Πώς επηρεάζει ο αριθμός 7 τις ζωές όλων;” Να περιμένουμε, εμείς οι λάτρεις των γρίφων με αριθμούς, να διαβάσουμε κάτι σχετικό; Γιατί κάπου πήρε το μάτι μου και τη λέξη “γρίφος”…

Μ.Δ. : Το βιβλίο όλο είναι ένας γρίφος. Και ο αριθμός 7 παίζει έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο σε όλη την ιστορία. Δεν περιέχει γρίφους με αριθμούς, αλλά με μηνύματα και με συμβολισμούς. Είναι γεμάτο με συμβολισμούς που κρύβουν μέσα τους μεγάλες αλήθειες.  

8) Όσο αφορά το σύνολο του βιβλίου, επικεντρώθηκες περισσότερο στο ψυχολογικό ή μη κομμάτι; Πόσο μεγάλο μερίδιο διατηρεί το καθένα από αυτά και για ποιο λόγο;

Μ.Δ. : Νομίζω πως υπερτερεί το ψυχολογικό. Ή μάλλον… σίγουρα υπερτερεί!

9) Θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε λίγο περισσότερο τη Μαρία μέσα από αυτό το βιβλίο; Θα βρούμε κομμάτια δικά σου στους ήρωες;

Μ.Δ. : Όλοι οι ήρωες έχουν από ένα δικό μου κομμάτι πάντα σε όλες μου τις ιστορίες. Αφού γεννιούνται μέσα από εμένα. Απλά, αυτά τα κομμάτια θα τα διακρίνει κάποιος που με γνωρίζει καλά ως άνθρωπο.

10) Είναι αρκετά νωρίς βέβαια αλλά θα ήθελες να μας πεις αν υπάρχει κάτι που να ετοιμάζεις αυτή  τη περίοδο;

Μ.Δ. : Έχω ήδη στο νου μου να γράψω την συνέχεια του «Ίσκιος στον καθρέπτη». Το δεύτερο μέρος. Στην ουσία, δεν θα είναι η συνέχεια αλλά η ιστορία κάποιου μέλους της οικογένειας. Πρόκειται να το ξεκινήσω στο άμεσο μέλλον. Ο συγκεκριμένος ήρωας βιάζεται να «μιλήσει»…. 

Μαρία, σε ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διέθεσες και σου ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στο έργο σου!!! 

Εγώ σας ευχαριστώ!

Διαβάστε την συνέντευξη στο λογοτεχνικό περιοδικό εδώ.

Live ραδιοφωνική συνέντευξη στο radioparis.gr

Κριτική – αφιέρωμα στην εφημερίδα Life για το «Κράτος Δικαίου… η αποκάλυψη»

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την κριτική – αφιέρωμα που έγινε για το βιβλίο μου «Κράτος Δικαίου… η αποκάλυψη» στην τοπική εφημερίδα του Περιστερίου Life.